In een wereld die voortdurend verandert moet een ontwerper zich steeds weer kunnen verhouden tot nieuwe vragen. Het is niet genoeg een mooi product of ruimte te ontwerpen die iets zegt over vandaag. Vandaag is immers snel achterhaald. Met die snelheid van veranderingen moet de ontwerper op zoek gaan naar de grenzen van het bekende omdat het onbekende zich snel voordoet. Deze nieuwe werkelijkheid vraagt om een andere ontwerper dan voorheen: werkend vanuit een onderzoekende en open houding.
IN_architecture stimuleert studenten daarom op zoek te gaan naar de grenzen van zichzelf en de grenzen van het vakgebied.
De studenten van de BA formuleren hun eigen afstudeeropgave met als doel vooruit te lopen op de vragen van morgen. Niet primair om vernieuwend te zijn maar te reageren op een nieuwe werkelijkheid.
Annemieke Broersma
Leefbaar object
Een openbare plek voor ontmoeting en afzondering.
Eenzaamheid en samenzijn met vrienden of familie, daar focussen we in de huidige maatschappij op. Eenzaamheid wordt gezien als een probleem dat moet worden opgelost en het samen zijn met anderen is de oplossing. Naar mijn mening vergeten we hierbij dat het samen ook als probleem kan worden ervaren als het gaat om bijvoorbeeld: groepsdruk en overprikkeling. En dat het alleen zijn niet enkel negatief is, maar ook een prettig moment kan zijn van zelfreflectie en rust. Je zou kunnen concluderen dat zowel alleen zijn als samenzijn als positief of negatief kan worden ervaren.
En als ontwerper ben ik geïnteresseerd in deze complexiteit en de dubbelzinnigheid van de relatie van en tussen het alleen- en samen. En aan de hand van de behoeftes, in het afzonderen en het ontmoeten, van de bewoners van de wijk Oud-Assendorp ben ik op zoek, naar een plek waar iedereen, te allen tijde, de keuze heeft om alleen of samen te zijn.
Birgit ten Have
Dingen als huisgenoten
Als ik in mijn overvolle huis om me heen kijk zijn er weinig dingen echt belangrijk voor mij. Of dit tafeltje er staat of een vergelijkbare andere maakt voor mij geen verschil. Ik mis een connectie met de spullen om mij heen. Voor ons mag het dan wel niet uitmaken welk specifieke object ergens staat, maar voor de dingen is dit wel degelijk belangrijk. Waar zij staan en wat wij met ze doen bepaald wie zij zijn. Met mijn ontwerp ga ik uit van het karakter en de behoeftes van de objecten. Zo communiceren zij waar zij naar verlangen. Met hulpstukken op en om de objecten worden de behoeftes van de objecten bevredigd. Dan gaat het niet langer om wat wij voor de dingen bepalen, maar wat zij zelf willen. Voor een minder achteloze omgang met de dingen, zodat zij minder vervangbaar worden en meer waarde krijgen.
Actrice: Ilse Lenstra
Daisy van 't Hoenderdaal
Verlengde handeling
Voor mijn afstudeerproject ontwerp ik elementen voor in een park voor visueel beperkte mensen. Ik vind het interessant wat een bepaalde manier van handelen kan beteken in de ervaring die je opdoet in een ruimte. Ik ontwerp vanuit de handeling. Daarmee bedoel ik dat ik kijk naar welke beweging iemand wil of moet maken om iets te bereiken om daar vervolgens de vormgeving van het object of de ruimte op af te stemmen. Iemand die geen tot weinig zicht heeft handelt namelijk heel anders dan iemand met zicht. Zo is er voor visueel beperkte mensen op dit moment geen enkele aanleiding om een bankje in het park te vinden terwijl mensen met zicht de bankjes van ver weg al waar kunnen nemen. In een ruimte voor visueel beperkte mensen zal de waarneming van de handeling van andere zintuigen moeten afhangen dan zicht. De elementen in het park zijn waar te nemen door geluid, tast of reuk en zullen de gebruiker door het park heen leiden.
Daphne Lievers
Leven met water
Op welke manier kunnen we met het water leven?
Wereldwijd hebben we te maken met de problemen die water kan veroorzaken, namelijk: met extreme droogte, hoosbuien en overstromingen. Daarom is het nodig dat we onze houding tegenover water veranderen. Met als voorkeur dat we naar water met bewondering en respect gaan kijken.
We kunnen dat bijvoorbeeld doen door de regen toelaten in onze woningen en te gebruiken om watertekorten te voorkomen. Het water wordt gefilterd, hergebruikt in de woning. Zo wordt er veel minder water gebruikt wat ervoor zorgt dat er anders naar gekeken gaat worden.
Ook overstromingswater kan zo worden gezien. Dit water wordt ook gefilterd en komt bij het regenwater in. Daarnaast verandert de begane grond zo dat er verschillende delen in de woning omhoog of naar benden gaan. Op deze manier kunnen we de begane grond nog steeds gebruiken. Door het samenleven met het water krijgen we hier dus veel meer bewondering, respect voor.
Dylan Angelina
Uitsluiting
Op het pleintje in Holtenbroek langs de Mozartlaan, staan twee tafels, die door veel mensen gebruikt worden als eet-en-zitplek. Deze tafels zijn de enige plekken in de buurt waar sociale ontmoetingen plaatsvinden. Als ontwerper heb ik als doel inclusie in de samenleving te bevorderen. Een manier om dat te testen is door mensen in een ongemakkelijke positie te brengen, zodat er interactie ontstaat. Met de antwoorden, die ik heb gekregen tijdens het veldonderzoek en inspiratie uit vorige projecten, heb ik een ontmoetingsplek gemaakt. Het is een experimentele plek waarin ik onderzoek hoe ongemak ingezet kan worden om het gesprek tussen mensen op gang te brengen. De resultaten van dit experiment wil ik gebruiken als middel om aandacht te kunnen vestigen op het gevoel van uitsluiting, zowel op het sociaal als maatschappelijk gebied.
Eva Bosma
Esthetisch protest
We leven een in een samenleving waar alles snel en efficiënt gebeurt. Hierdoor wordt alles oppervlakkig en hebben we er geen waardering meer voor. Ik wil juist tegen deze tendens ingaan door met aandacht aan mijn ontwerpen te werken. Ik werk met wol, wol heeft al veel kwaliteit, maar door het te verwerken krijgt het meer waarde. Door verschillende manieren uit te proberen om wol te verwerken ontdekte ik een manier die mijn visie goed laat zien. Behalve dat het verwerkingsproces een grote rol speelt in mijn werk, wil ik ook de goeie eigenschappen van wol laten zien. Dit doe ik door de wol te verwerken tot bollen, en deze bollen te gebruiken voor een nieuwe ruimtelijke toepassing. Door bollen van wol te vilten kun je ook het vele werk erin zien zitten wat belangrijk is. Met mijn werk wil ik mensen inspireren dat het niet snel hoeft en daardoor de waarde van het materiaal goed zichtbaar kan worden.
Ibrahim Diab
Het lichaam in de ruimte
We zijn fysiek aanwezig in deze wereld. We ervaren onze omgeving dan ook via ons lichaam. We ontdekken de buitenwereld vanuit een eigen perspectief. En zo blijven we contact houden zowel met onszelf als met de buitenwereld.
Echter, nu de wereld heel erg druk en gehaast is geworden en er opeens heel veel van ons wordt verwacht, komen we steeds verder af te staan van ons innerlijke. En zo raken we geleidelijk aan van onszelf vervreemd en komt onze aandacht grotendeels buiten onszelf te liggen, namelijk bij de buitenwereld. Daardoor verliezen we een groot deel van ons zelfgevoel. Als gevolg raken we uit evenwicht.
Hoe we ruimten ervaren en hoe we daar fysiek op reageren kan onze aandacht weer naar ons lichaam terugbrengen waardoor de weegschaal weer in balans komt. Op die manier kan de mens door de lichamelijkheid binnen een ruimte met zichzelf in contact komen en verbonden blijven.
Jesse Monteiro
Participatie in design
Samen ontwikkelen van de meerwaarde voor het project.
Hoe kan ik met en voor studenten een micro-appartement ontwikkelen?
Massaproductie heeft een probleem gecreëerd in ons leven. We zijn de relatie met de producten om ons heen verloren, omdat bijna alle voorwerpen in onze omgeving zonder vertraging vervangbaar zijn. Om de relatie met de producten in onze omgeving op te bouwen, die massaproductie heeft weggevaagd, maak ik als ontwerper gebruik van participatie tijdens het ontwerpproces. Ik zie participatief ontwerpen als een ontwerpbenadering die alle partijen (zoals klanten, werknemers, partners of consumenten) dichter bij het ontwerpproces betrekken. Deze participanten worden gebruikt als een middel om hun behoeftes beter te begrijpen en deze te verwerken in de projecten. Door mensen die we helpen te betrekken bij het ontwerpproces, kunnen we ervoor zorgen dat het product een persoon in zijn geheel raakt. Dat het aansluit bij zijn of haar unieke manier van gebruik. En met behulp van deze participatieve ontwerpbenadering geloof ik dat we beter tot de kern van een persoons wensen kunnen komen. In plaats van alleen maar te reageren op de reacties en meningen van gebruikers, leidt deze samenwerking tot een betere ervaring en resultaat.
Jessy-Lee Esselink
De ruimte als wezen
Als ontwerper ervaar ik de ruimte als een levend iets [Ja! Dat is een mooie bondige zin]. Iets dat elk moment teken van leven kan tonen als je goed genoeg oplet. Ik probeer de ruimte dan ook een wezenlijke perspectief te benaderen, en zo het leven aan het licht te brengen. en Voor de gebruiker wil ik een andere wereld openstellen, zo, dat hij niet meer met zijn menselijke waarneming naar ruimte kijkt. Waar ik hoop dat de vraag komt ‘wat als de ruimte wel echt leeft?’ Met dit nieuwe wezen probeer ik als ontwerper het idee van niet-leven en leven verder te vervagen, en te laten zien, dat leven niet in hokjes te plaatsen valt, maar vrij moet razen met als zijn prachtige chaos. Ik probeer een nieuw wezen van de ruimte te creëren met zijn eigen onvoorspelbaarheden, wezenlijkheid en nieuwe mysterieuze wereld, waar wij enkel alleen maar te gast zijn. Kan dit wezen met al zijn nieuwe chaos ons niet juist nieuwe kijk op onszelf bieden?
Jolijn Lammerink
De woonkamer voor nu
De woonkamer heeft zich door de geschiedenis heen steeds gevormd naar de tijd waarin deze zich bevindt. Het is tijd dat de ruimte zich aanpast aan de huidige tijd. In onze huidige samenleving hebben we de mogelijkheid om altijd en met iedereen in contact te zijn. Maar dit contact ervaren we vaak online, via een scherm. Eigenlijk zijn we alleen. De woonkamer zou een plek moeten zijn waar we fysiek met mensen samen zijn. Ook moet de woonkamer een plek zijn waar we kunnen ontsnappen aan de stress opleverende wereld buitenshuis, door een afleidende plek op te kunnen zoeken. Als laatste zou de woonkamer een plek moeten zijn waar we een moment voor onszelf kunnen nemen, waar we de privacy kunnen hervinden die we in het dagelijkse leven zijn kwijtgeraakt aan apparatuur, social media en onze medemens. Deze drie onderdelen vormen de basis voor de woonkamer voor nu: de leefruimte.
Launa Visser
De (on)genode gast
Als ontwerper probeer ik mijn liefde voor dieren te combineren met mijn passie voor design om ruimte te maken voor deze individuen – van groot tot klein – in de menselijke leefomgeving. De huidige ongelijkheid tussen mens en dier heeft onder andere te maken met het onderscheid dat gemaakt wordt in de waardering, behandeling en beschouwing van individuen gebaseerd op hun soort. Ik heb mij tijdens mijn afstuderen bezig gehouden met de woning en hoe we deze kunnen omtoveren tot een stabiele basis voor het samenleven van mens en dier, met het oog op de ongenode dieren in en rondom onze woningen. Denk hierbij aan de verstopte spinnen in de gevel maar ook aan katten die door de woonwijk tippelen. Hoe kunnen we onze relatie met deze dieren versterken? En hoe kunnen we hen een plek geven om te zijn?
Laura Evers
Kan atmosfeer het lichaam tot bewegen uitdagen?
Van atmosfeer in de ruimte, naar beweging in de mens Ken je dat gevoel dat wanneer je een gebouw binnenloopt het gelijk prettig aanvoelt? Of misschien juist andersom, dat je ergens binnenloopt en je je niet op je plek voelt? Zelf had ik deze ervaring in de gezondheidszorg toen ik hier stageliep. Op een plek waar je op je kwetsbaarste bent zou de omgeving toch juist rekening moeten houden met jouw gevoel en ervaringen. Dit is voor mij atmosfeer. Deze ervaring en gevoel doe je op met heel je lichaam, met al je zintuigen. Juist in de zorg vind ik deze ervaring erg belangrijk. Omdat het thema atmosfeer heel erg over het lichaam gaat, ben ik gaan kijken of atmosfeer kan bijdragen aan het revalidatieproces. Ik heb onderzoek gedaan naar het thema atmosfeer en ik heb onderzoek gedaan naar hoe het lichaam ruimtelijk uitgedaagd kan worden. Van uit deze onderzoeken heb ik mijn vraag kunnen beantwoorden: kan atmosfeer het lichaam tot bewegen uitdagen?
Lisa de Neve
Ademruimte voor ademnood
Het niet zichtbare zichtbaar maken.
Lucht en ademhaling zijn niet direct zichtbaar en tastbaar, ze zijn er wel. Ademhalen is voor de meeste mensen vanzelfsprekend. Onze luchtkwaliteit? Die zien wij niet. Het benauwt mij, wanneer ik in een ruimte zit waarvan ik de ramen niet open kan zetten, een ruimte die niet gezond is. Als ontwerper streef ik naar ademruimte, die goed is voor lichaam en geest, naar een vernieuwende blik op een gezonde architectuur. Het gebouw is niet alleen ademend, maar geeft ons een ruime blik op de natuur. Als ik in de kamer lig dan zie ik de lucht boven mij en heb ik vanuit het bed goed zicht op de natuur. Vanuit mijn kamer ben ik ook direct buiten. Het gebouw op zichzelf zorgt voor of ondersteunt de revalidatie. Het is gericht op het herstel van de mens, zijn omgeving en onze luchtkwaliteit. Het is een plek om op adem te komen.
''Rekening houden met de gezondheid en welzijn ten opzichte van de architectuur mag geen kwaliteit meer zijn maar moet een norm zijn.'' - Lisa de Neve
Marjolein van der Heiden
Druk, chaos, stress.
Druk, chaos, stress. Hoofdpijn, onzekerheid, eenzaamheid.
Een gevoel wat we allemaal herkennen en ervaren. Waar we elke dag weer mee te maken hebben.
Prestatiedruk.
Geen plek om tot rust te komen, elkaar opnieuw te inspireren en nieuwe mensen te ontmoeten.
Rust, orde, genieten. Ontspannen, zekerheid, samen zijn.
Een gevoel waar we allemaal naar toe willen werken. Ruimtes die ons lichaam begeleid, die onze handen laten voelen, die het geluid even wegneemt, die ons zicht verrijkt.
Ervaren.
Eindelijk een plek waar we tot rust kunnen komen, waar we ons opnieuw kunnen laten inspireren en waar we kunnen creëren. Een plek om nieuwe mensen te ontmoeten.
Een verbinding tussen de student en de ruimte.
Mohammad Karroum
Een collectieve missie
Elkaar betrekken in een samenleving impliceert een ‘wij-mentaliteit’.
Het gevoel er niet bij te horen is een emotie, die kan leiden tot vervreemding en disconnectie wanneer de beleidsmakers van een samenleving niet voldoende aandacht schenken aan het onderwerp. Als vluchteling, heb ik ervaren dat de bouwcultuur waarin ik leef tekortschiet! Immers: binnen de bepaalde regels van ons bouwen in de huidige samenleving, wordt er geen rekening gehouden met mensen die hun huis zijn kwijtgeraakt. Daarmee ook niet aan de vraag, hoe iemand met een andere achtergrond, erbij kan horen. De wisselwerking tussen het individu en de samenleving moet onderzocht worden Het individualisme in de huidige samenleving heeft geleid tot een afname van integratie en het uiteenvallen van sociale en loyale banden tussen individuen. De participatie is een methode die zorgt voor meer sociale contacten in de buurt. Samen met de bewoners heb ik een ontmoetingsplek in Holtenbroek ontwerpen, waarbij de bewoners betrokken zijn in het ontwerp- en denkproces.
Myrthe Houba
De lichamelijke ervaring van een boswandeling getransformeerd naar de stad
Soms voelt het alsof we vastzitten in een wereld van verstedelijking, technologie en industriële architectuur. We vergeten wat onze omgeving nog meer heeft te bieden. Sluit je ogen en wandel in gedachten door het bos: de krakende bladeren, de geur van de natuur en de warmte van de zonnestralen. Er komt een totale rust over je heen en even ben je in een andere wereld. Tijdens deze ervaring van de natuur zijn je zintuigen meerdere malen geprikkeld. Zo’n zintuiglijke ervaring brengt veel goeds voor lichaam en geest. Door simpelweg zo’n boswandeling kunnen je stresshormonen dalen en nemen de geluksstofjes in ons brein toe. We zijn vaak overprikkeld en het is goed als we af en toe onszelf wat rust gunnen. Ik als ontwerper wil deze natuurlijke- en zintuiglijke ervaring van een boswandeling naar de stad transformeren. Een plek van verwondering, ontdekking en het opwekken van nieuwsgierigheid. Voor als we er soms even tussenuit moeten en een moment voor jezelf moet pakken.
Onyx Haug
Doelloos spelen
Spelen is van vitaal belang. Uit mijn onderzoek is gebleken dat faalangst afneemt wanneer grenzen worden opgezocht. De laatste jaren neemt faalangst toe onder studenten. Falen doen we allemaal, het is iets menselijks. De momenten waarop wij falen zijn ook leermomenten. We gaan soms over onze grenzen, we vallen en staan weer op. In onze huidige prestatiemaatschappij is echter weinig ruimte om te falen, want we moeten succesvol zijn.
Als ontwerper vind ik dat studenten meer ‘doelloos’ mogen spelen, dat zij grenzen mogen opzoeken en ontdekken en daarbij het falen accepteren als iets dat erbij hoort. Zo helpt spelen onder andere met het ondersteunen van een optimistische levenshouding, die uitnodigt om nieuwe pogingen te doen. Geïnspireerd door pop-upboeken heb ik elementen gemaakt, die uitnodigen om te spelen en te ontdekken. Door die elementen op een openbare plek te zetten, wil ik studenten uitdagen om plezier te hebben en te spelen.
Rachel Breukelman
De makende ontwerper, een verbinding tussen hand en hoofd
Als ontwerper heb ik een nostalgisch verlangen, naar een wereld die weer menselijk aanvoelt. Het is een persoonlijke behoefte naar een eerdere natuurlijkheid, die we door de komst van industrie en massaproductie hebben verloren.
In de preïndustriële tijd, was men nog afhankelijk van de plek waar men leefde en stond men veel meer in verbinding met zijn omgeving en datgeen wat ze maakten. Zij creëerden dingen van hoge persoonlijke waarde, omdat het met hun eigen handen was vervaardigd. Deze band die ontstaat bij het zelf maken en bouwen, is iets waar ik als ontwerper naar terugverlang.
Om gehoor te geven aan dit authentieke verlangen, moeten we als ontwerpers weer centraal komen te staan in het maakproces. Door zowel gelijktijdig te ontwerpen als te bouwen kunnen de verschillende vakmensen kennis met elkaar delen en elkaar inspireren om gezamenlijk tot vernieuwende oplossingen te komen. Juist door naar de omgeving, de materialen en elkaar te luisteren kunnen we deze behoeftes op respectvolle wijze verwerken tot bouwwerken die persoonlijk en waardevol voor ons zijn.
Rilana de Hollander
Verloren intimiteit
Een plek voor hoop en troost.
De diepste behoefte van de mens is het voltooien van de zoektocht naar intimiteit.
We willen zo dicht mogelijk bij de Ander zijn (‘hou van mij’), zo ver mogelijk vandaan van de Ander (‘laat mij los!’) Dit geeft weer hoe lastig het is om een intieme verhouding aan te gaan of in stand te houden, omdat er een continue tweestrijd aan de gang is.
Binnen het landschap van hoop en troost, ontwerp ik binnen het spanningsveld van afstand en toenadering. De drie gebouwen, zijn voor mij verschillende Anderen met menselijke kwaliteiten. Alle drie vervullen ze een ander verlangen. De troostende Ander, biedt troost en een gesprek met de menselijke Ander. De tastbare Ander, biedt een plek waar we weer samen kunnen vallen met ons lichaam en de hoopvolle Ander, biedt ons een perspectief naar de toekomst.
Siyao Yu
大家 (da tja) Vertaalt naar iedereen
大 (da) vertaalt naar groot en 家 (tja) naar thuis
Ik ben in China geboren en in Nederland getogen. Dit zorgt ervoor dat ik mij niet snel thuis voel in een stad waar architectuur verwijst naar geschiedenis of cultuur. Door mijn achtergrond zoek ik naar andere manieren om de relatie met onszelf, anderen en de omgeving te vinden waardoor we een stad een thuis kunnen noemen. De nadruk ligt in het ontwerpproces niet in het vinden van dingen waar wij mee ons identificeren maar het benadrukken van bestaande aspecten die al identiteit gevend zijn. Daar gaat het ook om bij het ontwerp voor cultureel centrum Da Tja, waarbij ik een plek maak waar mensen niet erbij kunnen horen maar kunnen behoren. Ik maak een thuis in de openbare ruimte voor mensen die dezelfde positie delen. Een groot thuis voor iedereen. Da tja.
Torsten Wouters
Transformatie van structuren
De gekozen locatie is een oude in onbruik geraakte bioscoop Cinema Palace uit 1927 die gevestigd is in deze wijk in Maastricht. Ik gebruik dit pand als casestudy waarop ik mijn werkmethode kan toepassen. Het is van belang dat de oude structuur te zien blijft en doorgevoerd wordt door het gehele ontwerp.
Mijn vraag: hoe kan ik vanuit de bestaande structuur, een oude of in onbruik geraakte ruimte transformeren naar een nieuwe vorm en functie? Als ontwerper onderzoek hoe ik in onbruik geraakte gebouwen kan transformeren door eerst de basis of kern van het gebouw te analyseren. Allereerst onderzoek ik op een zintuiglijke manier hoe de belijning van de ruimtes en structuren op elkaar inwerken en hoe de ruimtes zich tot elkaar verhouden. Vervolgens kijk ik naar een kern grid en pas dat toe op het gebouw, waarbij ik let op de verhouding van de ruimtes. Hoe spelen de muren vanuit een open en gesloten structuur op elkaar in.
