In een wereld die voortdurend verandert moet een ontwerper zich steeds weer kunnen verhouden tot nieuwe vragen. Het is niet genoeg een mooi product of ruimte te ontwerpen die iets zegt over vandaag. Vandaag is immers snel achterhaald. Met die snelheid van veranderingen moet de ontwerper op zoek gaan naar de grenzen van het bekende omdat het onbekende zich snel voordoet. Deze nieuwe werkelijkheid vraagt om een andere ontwerper dan voorheen: werkend vanuit een onderzoekende en open houding.
IN_architecture stimuleert studenten daarom op zoek te gaan naar de grenzen van zichzelf en de grenzen van het vakgebied.
De studenten van de BA formuleren hun eigen afstudeeropgave met als doel vooruit te lopen op de vragen van morgen. Niet primair om vernieuwend te zijn maar te reageren op een nieuwe werkelijkheid.
Charmanie Bansie
De omarmende ruimte
Vroeger, in mijn kleine blauwe kamer, zocht ik de troost als mensen niet om mij heen waren. Ik droomde dat mijn kamer lange warme armen had die mij konden vasthouden. Het gaf mij de geruststelling waardoor ik een warme deken over mijn schouders heen voelde. Ik heb hier innerlijk altijd naar verlangd, het gevoel van ‘het komt wel goed’.
Als ontwerper ben ik opzoek naar onze kwetsbaarheid in relatie tot de ruimte. Als mensen ons niet fysiek kunnen geruststellen, hoe kan de ruimte dat dan wel doen? Ik droomde dat mijn blauwe kamer mij vasthield, want niet iedereen is bevoorrecht met een fijn thuis. Geruststelling ervaren kan door je omgeving, godsdienst of de leefruimte, zolang je er maar in gelooft.Mijn afstudeerproject is een alternatief voor de menselijke aanraking. De omarmende ruimte is voor iedereen die ooit een gemiste aanraking heeft ervaren in zijn
Lotte van Voornveld
Architectuur als stem
Een onderzoek naar nieuwe ruimtelijke mogelijkheden in het voeren van gesprekken. Mensen zijn voortdurend met elkaar in gesprek, ze wisselen ideeën, meningen en overtuigingen uit. We kijken vanuit een bepaald perspectief naar onze maatschappij. De afgelopen jaren is er vanuit verschillende hoeken ontevredenheid ontstaan over onze samenleving, een ontevredenheid die zich onder meer uit in demonstraties. Als onderdeel van de oplossing vindt er vaak een gesprek plaats tussen een demonstrant en een politicus. Maar in welke ruimtes vinden deze gesprekken plaats? En is die ruimte van invloed op het gesprek?
Uit mijn onderzoek blijkt dat lichamelijkheid invloed kan hebben op het voeren van een gesprek of discussie. Daarom streef ik er in mijn afstudeerproject naar om een ruimtelijke oplossing te vinden voor een vastgelopen gesprek tussen een demonstrant en politicus. De ruimte die ik heb ontworpen bevindt zich tussen het Malieveld en de Tweede Kamer in Den Haag. Het is een ruimte waarin op een lichamelijke manier een gesprek plaats kan vinden.
Nahita Groot
Contact door interactie
We leven in een samenleving die steeds meer draait om het individu. Op straat lopen we langs elkaar heen. We hebben geen reden om aandacht te besteden aan een ander en al helemaal niet om een gesprek te beginnen. We zitten allemaal in onze eigen wereld. Wat zonde eigenlijk dat we zo star zijn geworden. Als ontwerper werk ik vanuit het verlangen naar meer contact binnen de samenleving en ik geloof dat ons samenleven begint met interactie. De openbare ruimte is een plek waar de samenleving gevormd kan worden. Daar ontstaat de mogelijkheid om contact te maken. Ik heb een plek gecreëerd voor kunst en cultuur in de openbare ruimte, omdat iedereen iets kan zeggen over kunst of mee kan doen aan een culturele activiteit. Deze plek vormt de verbindende schakel tussen het individu en de samenleving. Een plaats waar we uit onze eigen wereldjes kunnen stappen en spontane gesprekken of ervaringen aangaan.
Daan Mengerink
Het spel tussen structuur & vrijheid
Tijdens mijn studie ben ik, Daan Mengerink, bezig geweest met wat mij als persoon en ontwerper fascineert. Daarin kwam al snel naar voren, dat ik op zoek ben naar een bepaalde structuur en dat ik zelf op een bepaalde manier gestructureerd ben. Toch gaat het mij niet om alleen om de structuur, maar ook om datgene wat de structuur mij biedt, namelijk vrijheid.Vrijheid is een belangrijk thema binnen onze samenleving, dat is het altijd geweest. Structuur dient als een houvast en kader waarbinnen wij vrijuit kunnen bewegen.Binnen mijn ontwerpen komt structuur vaak voor als grid of in de vorm van fysieke elementen die de ruimte kaderen. De bezoeker reageert op de ruimte alsof die in dialoog is met de elementen in die ruimte. Daardoor komt die tot zijn eigen interpretatie van de ruimte. Om deze interpretatie te stimuleren ontwerp ik ruimtes die genoeg kaders en aangrijpingspunten geven voor de bezoeker. Op deze manier creëer ik een vrij gevoel binnen de ruimte.
Eva Dongelmans
Een traject waarop de mens langzamer beweegt.
Het eerste wat ik doe als ik wakker word is kijken hoe laat het is. De tijd bepaalt ons leven en laat ons continu versnellen. Het lijkt wel of we blijven steken in de play-forward-knop. Uit onderzoek blijkt dat de afgelopen twintig jaar voetgangers in steden zich gemiddeld 10% sneller zijn gaan voortbewegen. Ze verhogen hun snelheid in een alarmerend tempo. In de haast van deze verplaatsing verliezen mensen hun relatie met de stedelijke ruimte om hen heen: de omgeving. Ik geloof dat ik een grote rol kan spelen in het herdefiniëren van de stedelijke omgeving om zo de verbinding met de stedelijke ruimte om ons heen te herstellen. Met mijn afstudeerproject ontwikkel ik een wandel- en fietsroute langs het IJ in Amsterdam-Noord. Een traject waarop de mens langzamer beweegt. Ik hoop dat je als lezer nu je schoenen aantrekt, naar buiten loopt, je snelheid langzaam verlaagt en je laat meeslepen door de kracht van de omgeving, de ruimte.
Ilse Albrecht
De stadstuin
We leven in een tijd waarin onze samenleving multicultureel is geworden, een wereld waar culturen door elkaar lopen in het wonen en samenleven. Maar hoe kunnen we als ontwerpers ervoor zorgen dat iedereen zich in een nieuwe omgeving zich thuis voelt of welkom? Als ontwerper wil ik door middel van architectuur de inclusie in onze multiculturele samenleving bevorderen, zodat mensen zich sneller thuis kunnen voelen. Mijn ontwerp is gericht op het samenbrengen van bewoners uit verschillende culturen in Leeuwarden. Ik werk vanuit van het begrip non-place. Non-places zijn ruimtes die zich van andere plekken onderscheiden door hun gebrek aan geschiedenis, cultuur en identiteit. Het zijn ruimtes waar iedereen zich welkom kan voelen en waar iedereen gelijk aan elkaar is. Ik combineer de non-places met de diversiteit van de verschillende culturen. Ik ontwerp een stadstuin die losstaat van een bepaalde identiteit of cultuur. Daardoor is het een ruimte is waarin iedereen zichzelf kan herkennen.
Joy van Breukelen
THEY/DAMN
Al heel mijn leven lang bekijk ik mijn vrouwelijke lichaam door de lens van de mannelijke blik. Deze innerlijke toeschouwer wordt ons al vanaf jonge leeftijd aangeleerd en verstopt zich op subtiele wijze overal in de samenleving. Zelfs als non-binair, niet-heteroseksueel persoon blijft deze internalisering hardnekkig aanwezig in mijn leven. THEY/DAMN is mijn zoektocht naar een nieuw perspectief op mijn lichaam. De draagbare ruimtes die ik heb ontworpen bieden een buffer tussen het lichaam en de omgeving. Tegelijkertijd zijn ze op zichzelf een plek van zelfontdekking. Het sturen en beperken van beweging en het vervormen van het lichaam zijn enkele manieren waarop ik mij verzet tegen het ideaal van begeerlijkheid. Door het laten samensmelten van lichaam en ruimte ontstaat er mogelijkheid om mijzelf op authentiekere wijze te ervaren. In een nabije toekomst hoop ik dat wij niet alleen elkaar, maar ook onszelf weer menselijker kunnen benaderen.
Kim Dunnewind
Abiotiek binnen het wonen
Ik ben opgegroeid op het platteland waardoor de ervaringen met abiotiek diepgeworteld zitten. De aanwezigheid van de wind, het licht en het water is voor mij een vanzelfsprekendheid geworden. Uit deze verschijningen haal ik mijn rust. De huidige architectuur vormt zich als een blokkade voor de abiotische factoren en oefent invloed uit op de verschijning hiervan. Ze zijn vandaag de dag amper voelbaar en zichtbaar binnen het wonen. Hierdoor groeit er een verlangen naar een ervaring met abiotiek, want juist uit deze ervaringen kunnen we rust halen.
Als ontwerper onderzoek ik hoe architectuur een wisselwerking met abiotiek aan kan gaan. De wind, het licht en het water worden meer toegelaten binnen het wonen en zijn hierdoor te ervaren. Ik heb een appartement ontworpen op een bestaand gebouw in de stad. Dit kan bijdragen aan het minimaliseren van de verstedelijking. Het appartement kan op deze manier ons verlangen vervullen en ons tot rust brengen in de stedelijke omgeving
Lisa van den Brink
De gang als stadspark
Je maakt een wandeling door het bos. Kleine dingen vallen op: het geluid van een fluitende vogel, de geur van schone boslucht en zonnestralen door de bladeren. Aan het eind van de wandeling voel je je uitgerust; momenten in de natuur maken je kalm. Onze maatschappij wordt gedreven door concurrentie en oneindige mogelijkheden. We bevinden ons in een omgeving waarin wij steeds gehaaster en onrustiger worden. We versnellen om het tempo van de maatschappij bij te houden: we lopen sneller. Als ontwerper wil ik de ervaring van de natuur terugbrengen naar de architectuur, zodat we ook hier rust kunnen ervaren. De gang is een doorgangsruimte die we meestal snel passeren. Daarom heb ik een gang ontworpen waarin je je bewust wordt van je omgeving. Ons gehoor, zicht en lichaam worden door de ruimte aangesproken. Door deze zintuigelijke prikkels in de gang vindt er vertraging plaats en komen we een moment tot onszelf. Als wij ons open stellen voor onze omgeving zijn we minder gehaast.
Marilou Krijtenburg
De verandering in het denken.
Als ontwerper onderzoek ik de verandering in het denken. Doordat ik moeite heb met spreken en het formuleren van zinnen, ben ik altijd bewust bezig met het gebruik en effect van woorden. Hierdoor zie ik ook eerder de verschillende obstakels waar anderen tegenaan lopen. In mijn overtuiging zijn het vaak deze worstelingen waarin nieuwe mogelijkheden liggen, om de menselijke denkwijzen te beïnvloeden en daarmee te verruimen. Ik gebruik hierbij de zintuigelijke waarneming, om verbinding te creëren tussen de mens en zijn omgeving, de wereld eromheen. Hiermee wil ik een verandering of sturing teweegbrengen in de wijze waarop iemand specifiek een ruimte beleeft. Wij leven als mensen in een maatschappij, die verwacht dat we zo snel en efficiënt mogelijk te werk gaan, hierdoor kunnen we hard aan onszelf voorbijlopen. Architectuur bevindt zich overal om ons heen en kan daardoor ingezet worden om de menselijke denkwijzen te beïnvloeden en daarmee te verruimen.
Martin Verkuil
Shelters of Composure
Door eigen ervaring ken ik de strijd die mensen met sociale angst voeren: bang zijn voor veroordeling door anderen en het willen mijden daarvan. Omdat ik geloof dat je dit kan overwinnen, heb ik verschillende toevluchtsoorden ontworpen in de stad om hierbij te helpen. Zodra de angst teveel wordt, kan je je tijdelijk afzonderen, de confrontatie uit de weg gaan en tot rust komen om daarna weer je weg te vervolgen. Deze schuilplaatsen kunnen je een geborgen gevoel geven en dat gevoel versterken. Samen met uitgangspunten als een toegankelijke uitstraling en een onopvallende entree zijn deze plekken ontworpen om te helpen de rust in jezelf weer terug te vinden. Bovenstaande fundamenten, uitgevoerd in een abstracte, organische vormgeving, zijn aanpassingen aan de openbare ruimte die in een drukke stad een stukje rust kunnen bieden. Het is mijn visie dat elke stad in de toekomst een netwerk van toevluchtsoorden biedt.
NADIA MARZOUK
Thuis
De relatie tussen het lichaam en de omgeving is eenvoudig en complex tegelijkertijd. Het gevoel er niet bij te horen is een emotie die kan leiden tot vervreemding, wanneer ontwerpers in een samenleving er onvoldoende aandacht aan besteden. Heb je je ooit afgevraagd waarom wij ons aan sommige plaatsen eerder hechten dan aan andere? Of hoe het kan dat ons lichaam zich op de ene plek bevindt terwijl onze geest elders is? Als ontwerper vraag ik me af hoe een huis ons gevoel beïnvloedt en hoe ik ervoor kan zorgen dat de unieke emotionele band met onze huizen sterker wordt. In mijn afstudeerproject reflecteer ik op mijn onderzoek en de antwoorden die ik heb gevonden op de vraag hoe je van een huis een echt thuis kunt maken. Mijn bedoeling is, dat dit inspirerend is voor degenen die hun thuisgevoel kwijt zijn, en dat mijn ontwerp het gevoel erbij te horen door middel van architectuur voedt en versterkt. We hebben allemaal huizen, maar we verdienen een thuis.
Nika van den Einden
De begrepen ruimte
Als ontwerper geloof ik dat je een ruimte niet alleen kunt waarnemen, maar ook begrijpen. Deze fascinatie komt voort uit een constante zoektocht naar hoe een gebouw in elkaar zit. Als ontwerper vind ik het belangrijk om orde te scheppen en een gebouw onder controle te krijgen. De opbouw en constructie moeten daarvoor zichtbaar zijn. Naar mijn mening begrijp je een gebouw pas, wanneer je weet hoe het in elkaar zit. Voor mijn afstuderen heb ik een case-house ontworpen voor degenen die als gevolg van de gasbevingen in Groningen het vertrouwen in gebouwen zijn kwijtgeraakt en zich daarin niet meer veilig voelen. Deze doelgroep verlangt, net zoals ik, naar het begrijpen van een ruimte. Door middel van mijn ontwerp, waarin de constructie een zichtbaar onderdeel is en waarin een veilige ‘kern’ is gecreëerd, geef ik hun het vertrouwen en veilige gevoel weer terug.
Rixt de Wal
De architectonische palimpsest
Een palimpsest is een stuk perkament dat is hergebruikt. De oorspronkelijke tekst werd van het perkament geschraapt zodat er een nieuwe tekst op geschreven kon worden. De oorspronkelijke tekst is nog deels zichtbaar. Dit is ook mijn werkwijze; ik schraap delen van het oude gebouw weg en voeg er iets nieuws aan toe. Gebouwen bestaan uit verschillende lagen en tijden en de sporen op het gebouw laten dit zien. Om het verleden niet uit te wissen, moeten we enkele sporen behouden. In mijn ontwerpen gebruik ik die sporen als uitgangspunt. Vervolgens voegt de nieuwe gebruiker een nieuwe laag toe. Ik heb woningen gecreëerd in het voormalige belastingkantoor in Zwolle uit de jaren 70 en daarbij de verhalen van medewerkers en buurtbewoners meegenomen in het ontwerp. Dit is onder anderen te zien aan de grote opening in het gebouw wat de centrale entreehal is geworden. Ook de basis is blijven bestaan, het grote verhaal.
Selke van de Laar
De vlucht naar een liefdevolle wereld
Prestatiedruk maakt dat ik wil vluchten. Ik verlang naar een vriendelijke wereld, waarin alles goed is en waarin men lief is voor zichzelf, elkaar en zijn omgeving. Wanneer je een ander gelukkig maakt, zal die ander ook vrolijk zijn naar weer een ander en zo wordt vriendelijkheid doorgegeven. In mijn afstudeerproject streef ik ernaar om meer hartelijkheid in de openbare ruimte te creëren. Aan de hand van experimenten laat ik die hartelijkheid zien. Ik haal mensen uit hun dagelijkse routine en laat hen kennis maken met het effect van die vriendelijkheid. Onvriendelijk gedrag, non-spaces, onaantrekkelijke plekken en vijandige architectuur in Zwolle transformeer ik in vreugdevolle plekken en gelegenheden. Je kunt voor even wegvluchten uit de alledaagse omgeving en je wordt aan het lachen gemaakt. Je verlangt naar een volgend vrolijk moment waarin jij zelf nu iemand gelukkig kunt maken.
Sem Dijk
The Pursuit of Living
Op 23 mei 2019 waren er zoveel klimmers onderweg naar de top van de Mount Everest dat er een dodelijke file ontstond. Daardoor verbleven zij te lang in ‘the death zone’ – de zone boven de 8000 meter, waar de zuurstofdruk te laag is voor het menselijke leven – en overleden bovenop de berg. We leven in een beleveniseconomie waar mensen een onvervulbare behoefte hebben aan extreme ervaringen, we zijn eraan verslaafd. Ik ook. Vanaf mijn jeugd verwerf ik ervaringskapitaal door extreme sporten (ES), in reizen, de snelheid van technologische ontwikkelingen (Ai) en andere avonturen. Waarom? Ik geloof dat de grondslag van deze behoefte ligt in het intense gevoel van leven dat extreme ervaringen opleveren, een gevoel dat op geen enkele andere manier zo intens te ervaren is. Het streven naar dit gevoel van leven door ervaring noem ik: The Pursuit of Living. Hoe creëer ik als ontwerper een houdbare extreme ervaring?
Laura Heutmekers
Het hedendaagse leven als performer
Van jongs af aan sta ik al op het podium als performer, ondersteuner en ontwerper. Omdat ik in de theaterwereld ben opgegroeid kijk ik op een andere manier naar het leven om ons heen. Ik zie de mensen als performers en de omgeving waarin ik me bevind als decor. De samenleving verwacht veel van ons en wij passen onze rol daarop aan. Door de verwachtingen vanuit de samenleving ervaren we druk. Oudere generaties ervaren deze druk als drijfveer, terwijl jongere generaties deze als last ervaren. Als ontwerper wil ik op een performatieve manier aandacht en begrip vragen voor deze situatie. Daarom heb ik objecten gemaakt die samen een kostuum vormen. De objecten vormen een ruimtelijke vertaling van de druk die ik met me meedraag. Foto’s en video’s brengen dit gevoel over zonder dat je het kostuum daadwerkelijk aan hebt. Hierdoor ontstaat er begrip voor de mensen die de situatie als last ervaren.
Ester Nienhuis
Verveling in de architectuur
Wat is verveling? Ik heb niets te doen. Wat is verveling? Elke uur voelt als een miljoen Wat is verveling? De stilte is luid Wat is verveling? Wat haal ik hieruit? Wat is verveling? De toekomst voelt rot Wat is verveling? Ik verveel mij kapot
Verveling, wat moeten we ermee? Het liefst ontwijken we dit gevoel. Maar ondanks dat we verveling als negatief ervaren, ben ik van mening dat we verveling kunnen gebruiken als hulpmiddel.
Een kraan die ervoor zorgt dat je rustig je dag kan beginnen, of een deurklink die je helpt te ontspannen, dit is hoe ik verveling en architectuur samenbreng. Op deze manier wil ik de gehaaste mens van tegenwoordig de verveling laten herwaarderen. Deze manier van omgang met verveling is een begin van een toekomst die verveling als hulpmiddel ziet in plaats van een plaag die niet snel genoeg over kan gaan.
Dèvaney de Vries
Prikkelarme werkplek
We leven vandaag de dag veel in drukke ruimtes. Het kost ons veel mentale energie om alle indrukken te verwerken. In de openbare ruimte stuiten we op de hectiek van de wereld, waardoor we buiten onszelf raken en ons moeilijk kunnen concentreren. Dit heeft als gevolg dat ons geheugen, onze concentratie en onze focus om problemen op te lossen overbelast worden op plekken zoals een stationshal, een school, een kantoortuin en een stadspark. Architectonische structuren zoals gebouwen en meubels kunnen ons helpen weer te aarden. Het zijn niet alleen fysieke objecten, maar ook culturele symbolen die waarde en betekenis hebben voor mensen. Structuren die ons mogelijkheden aanreiken waardoor we fysiek beschermd, gegrond of afgeschermd worden. Mijn ontwerpen zijn gericht op het lichamelijk ingrijpen, waardoor we direct in contact komen te staan met de omgeving en daarmee grip kunnen krijgt op de situatie.