Work of students

In een wereld die voortdurend verandert moet een ontwerper zich steeds weer kunnen verhouden tot nieuwe vragen. Het is niet genoeg een mooi product of ruimte te ontwerpen die iets zegt over vandaag. Vandaag is immers snel achterhaald. Met die snelheid van veranderingen moet de ontwerper op zoek gaan naar de grenzen van het bekende omdat het onbekende zich snel voordoet. Deze nieuwe werkelijkheid vraagt om een andere ontwerper dan voorheen: werkend vanuit een onderzoekende en open houding.

IN_architecture stimuleert studenten daarom op zoek te gaan naar de grenzen van zichzelf en de grenzen van het vakgebied.

De studenten van de BA formuleren hun eigen afstudeeropgave met als doel vooruit te lopen op de vragen van morgen. Niet primair om vernieuwend te zijn maar te reageren op een nieuwe werkelijkheid.

Finals 2023

Charmanie Bansie
Charmanie Bansie

Charmanie Bansie

De omarmende ruimte

Vroeger, in mijn kleine blauwe kamer, zocht ik de troost als mensen niet om mij heen waren. Ik droomde dat mijn kamer lange warme armen had die mij konden vasthouden. Het gaf mij de geruststelling waardoor ik een warme deken over mijn schouders heen voelde. Ik heb hier innerlijk altijd naar verlangd, het gevoel van ‘het komt wel goed’.

Als ontwerper ben ik opzoek naar onze kwetsbaarheid in relatie tot de ruimte. Als mensen ons niet fysiek kunnen geruststellen, hoe kan de ruimte dat dan wel doen? Ik droomde dat mijn blauwe kamer mij vasthield, want niet iedereen is bevoorrecht met een fijn thuis. Geruststelling ervaren kan door je omgeving, godsdienst of de leefruimte, zolang je er maar in gelooft.Mijn afstudeerproject is een alternatief voor de menselijke aanraking. De omarmende ruimte is voor iedereen die ooit een gemiste aanraking heeft ervaren in zijn

Lotte van Voornveld
Lotte van Voornveld
Lotte van Voornveld

Lotte van Voornveld

Architectuur als stem

Een onderzoek naar nieuwe ruimtelijke mogelijkheden in het voeren van gesprekken. Mensen zijn voortdurend met elkaar in gesprek, ze wisselen ideeën, meningen en overtuigingen uit. We kijken vanuit een bepaald perspectief naar onze maatschappij. De afgelopen jaren is er vanuit verschillende hoeken ontevredenheid ontstaan over onze samenleving, een ontevredenheid die zich onder meer uit in demonstraties. Als onderdeel van de oplossing vindt er vaak een gesprek plaats tussen een demonstrant en een politicus. Maar in welke ruimtes vinden deze gesprekken plaats? En is die ruimte van invloed op het gesprek?

Uit mijn onderzoek blijkt dat lichamelijkheid invloed kan hebben op het voeren van een gesprek of discussie. Daarom streef ik er in mijn afstudeerproject naar om een ruimtelijke oplossing te vinden voor een vastgelopen gesprek tussen een demonstrant en politicus. De ruimte die ik heb ontworpen bevindt zich tussen het Malieveld en de Tweede Kamer in Den Haag. Het is een ruimte waarin op een lichamelijke manier een gesprek plaats kan vinden.

Nahita Groot
Nahita Groot
Nahita Groot

Nahita Groot

Contact door interactie

We leven in een samenleving die steeds meer draait om het individu. Op straat lopen we langs elkaar heen. We hebben geen reden om aandacht te besteden aan een ander en al helemaal niet om een gesprek te beginnen. We zitten allemaal in onze eigen wereld. Wat zonde eigenlijk dat we zo star zijn geworden. Als ontwerper werk ik vanuit het verlangen naar meer contact binnen de samenleving en ik geloof dat ons samenleven begint met interactie. De openbare ruimte is een plek waar de samenleving gevormd kan worden. Daar ontstaat de mogelijkheid om contact te maken. Ik heb een plek gecreëerd voor kunst en cultuur in de openbare ruimte, omdat iedereen iets kan zeggen over kunst of mee kan doen aan een culturele activiteit. Deze plek vormt de verbindende schakel tussen het individu en de samenleving. Een plaats waar we uit onze eigen wereldjes kunnen stappen en spontane gesprekken of ervaringen aangaan.

Daan Mengerink
Daan Mengerink
Daan Mengerink

Daan Mengerink

Het spel tussen structuur & vrijheid

Tijdens mijn studie ben ik, Daan Mengerink, bezig geweest met wat mij als persoon en ontwerper fascineert. Daarin kwam al snel naar voren, dat ik op zoek ben naar een bepaalde structuur en dat ik zelf op een bepaalde manier gestructureerd ben. Toch gaat het mij niet om alleen om de structuur, maar ook om datgene wat de structuur mij biedt, namelijk vrijheid.Vrijheid is een belangrijk thema binnen onze samenleving, dat is het altijd geweest. Structuur dient als een houvast en kader waarbinnen wij vrijuit kunnen bewegen.Binnen mijn ontwerpen komt structuur vaak voor als grid of in de vorm van fysieke elementen die de ruimte kaderen. De bezoeker reageert op de ruimte alsof die in dialoog is met de elementen in die ruimte. Daardoor komt die tot zijn eigen interpretatie van de ruimte. Om deze interpretatie te stimuleren ontwerp ik ruimtes die genoeg kaders en aangrijpingspunten geven voor de bezoeker. Op deze manier creëer ik een vrij gevoel binnen de ruimte.

Eva Dongelmans
Eva Dongelmans

Eva Dongelmans

Een traject waarop de mens langzamer beweegt.

Het eerste wat ik doe als ik wakker word is kijken hoe laat het is. De tijd bepaalt ons leven en laat ons continu versnellen. Het lijkt wel of we blijven steken in de play-forward-knop. Uit onderzoek blijkt dat de afgelopen twintig jaar voetgangers in steden zich gemiddeld 10% sneller zijn gaan voortbewegen. Ze verhogen hun snelheid in een alarmerend tempo. In de haast van deze verplaatsing verliezen mensen hun relatie met de stedelijke ruimte om hen heen: de omgeving. Ik geloof dat ik een grote rol kan spelen in het herdefiniëren van de stedelijke omgeving om zo de verbinding met de stedelijke ruimte om ons heen te herstellen. Met mijn afstudeerproject ontwikkel ik een wandel- en fietsroute langs het IJ in Amsterdam-Noord. Een traject waarop de mens langzamer beweegt. Ik hoop dat je als lezer nu je schoenen aantrekt, naar buiten loopt, je snelheid langzaam verlaagt en je laat meeslepen door de kracht van de omgeving, de ruimte.

Ilse Albrecht
Ilse Albrecht
Ilse Albrecht

Ilse Albrecht

De stadstuin

We leven in een tijd waarin onze samenleving multicultureel is geworden, een wereld waar culturen door elkaar lopen in het wonen en samenleven. Maar hoe kunnen we als ontwerpers ervoor zorgen dat iedereen zich in een nieuwe omgeving zich thuis voelt of welkom? Als ontwerper wil ik door middel van architectuur de inclusie in onze multiculturele samenleving bevorderen, zodat mensen zich sneller thuis kunnen voelen. Mijn ontwerp is gericht op het samenbrengen van bewoners uit verschillende culturen in Leeuwarden. Ik werk vanuit van het begrip non-place. Non-places zijn ruimtes die zich van andere plekken onderscheiden door hun gebrek aan geschiedenis, cultuur en identiteit. Het zijn ruimtes waar iedereen zich welkom kan voelen en waar iedereen gelijk aan elkaar is. Ik combineer de non-places met de diversiteit van de verschillende culturen. Ik ontwerp een stadstuin die losstaat van een bepaalde identiteit of cultuur. Daardoor is het een ruimte is waarin iedereen zichzelf kan herkennen.

Joy van Breukelen
Joy van Breukelen
Joy van Breukelen

Joy van Breukelen

THEY/DAMN

Al heel mijn leven lang bekijk ik mijn vrouwelijke lichaam door de lens van de mannelijke blik. Deze innerlijke toeschouwer wordt ons al vanaf jonge leeftijd aangeleerd en verstopt zich op subtiele wijze overal in de samenleving. Zelfs als non-binair, niet-heteroseksueel persoon blijft deze internalisering hardnekkig aanwezig in mijn leven. THEY/DAMN is mijn zoektocht naar een nieuw perspectief op mijn lichaam. De draagbare ruimtes die ik heb ontworpen bieden een buffer tussen het lichaam en de omgeving. Tegelijkertijd zijn ze op zichzelf een plek van zelfontdekking. Het sturen en beperken van beweging en het vervormen van het lichaam zijn enkele manieren waarop ik mij verzet tegen het ideaal van begeerlijkheid. Door het laten samensmelten van lichaam en ruimte ontstaat er mogelijkheid om mijzelf op authentiekere wijze te ervaren. In een nabije toekomst hoop ik dat wij niet alleen elkaar, maar ook onszelf weer menselijker kunnen benaderen.

Kim Dunnewind
Kim Dunnewind
Kim Dunnewind

Kim Dunnewind

Abiotiek binnen het wonen

Ik ben opgegroeid op het platteland waardoor de ervaringen met abiotiek diepgeworteld zitten. De aanwezigheid van de wind, het licht en het water is voor mij een vanzelfsprekendheid geworden. Uit deze verschijningen haal ik mijn rust. De huidige architectuur vormt zich als een blokkade voor de abiotische factoren en oefent invloed uit op de verschijning hiervan. Ze zijn vandaag de dag amper voelbaar en zichtbaar binnen het wonen. Hierdoor groeit er een verlangen naar een ervaring met abiotiek, want juist uit deze ervaringen kunnen we rust halen.

Als ontwerper onderzoek ik hoe architectuur een wisselwerking met abiotiek aan kan gaan. De wind, het licht en het water worden meer toegelaten binnen het wonen en zijn hierdoor te ervaren. Ik heb een appartement ontworpen op een bestaand gebouw in de stad. Dit kan bijdragen aan het minimaliseren van de verstedelijking. Het appartement kan op deze manier ons verlangen vervullen en ons tot rust brengen in de stedelijke omgeving

Lisa van den Brink
Lisa van den Brink
Lisa van den Brink

Lisa van den Brink

De gang als stadspark

Je maakt een wandeling door het bos. Kleine dingen vallen op: het geluid van een fluitende vogel, de geur van schone boslucht en zonnestralen door de bladeren. Aan het eind van de wandeling voel je je uitgerust; momenten in de natuur maken je kalm. Onze maatschappij wordt gedreven door concurrentie en oneindige mogelijkheden. We bevinden ons in een omgeving waarin wij steeds gehaaster en onrustiger worden. We versnellen om het tempo van de maatschappij bij te houden: we lopen sneller. Als ontwerper wil ik de ervaring van de natuur terugbrengen naar de architectuur, zodat we ook hier rust kunnen ervaren. De gang is een doorgangsruimte die we meestal snel passeren. Daarom heb ik een gang ontworpen waarin je je bewust wordt van je omgeving. Ons gehoor, zicht en lichaam worden door de ruimte aangesproken. Door deze zintuigelijke prikkels in de gang vindt er vertraging plaats en komen we een moment tot onszelf. Als wij ons open stellen voor onze omgeving zijn we minder gehaast.

Marilou Krijtenburg
Marilou Krijtenburg

Marilou Krijtenburg

De verandering in het denken.

Als ontwerper onderzoek ik de verandering in het denken. Doordat ik moeite heb met spreken en het formuleren van zinnen, ben ik altijd bewust bezig met het gebruik en effect van woorden. Hierdoor zie ik ook eerder de verschillende obstakels waar anderen tegenaan lopen. In mijn overtuiging zijn het vaak deze worstelingen waarin nieuwe mogelijkheden liggen, om de menselijke denkwijzen te beïnvloeden en daarmee te verruimen. Ik gebruik hierbij de zintuigelijke waarneming, om verbinding te creëren tussen de mens en zijn omgeving, de wereld eromheen. Hiermee wil ik een verandering of sturing teweegbrengen in de wijze waarop iemand specifiek een ruimte beleeft. Wij leven als mensen in een maatschappij, die verwacht dat we zo snel en efficiënt mogelijk te werk gaan, hierdoor kunnen we hard aan onszelf voorbijlopen. Architectuur bevindt zich overal om ons heen en kan daardoor ingezet worden om de menselijke denkwijzen te beïnvloeden en daarmee te verruimen.

Martin Verkuil
Martin Verkuil

Martin Verkuil

Shelters of Composure

Door eigen ervaring ken ik de strijd die mensen met sociale angst voeren: bang zijn voor veroordeling door anderen en het willen mijden daarvan. Omdat ik geloof dat je dit kan overwinnen, heb ik verschillende toevluchtsoorden ontworpen in de stad om hierbij te helpen. Zodra de angst teveel wordt, kan je je tijdelijk afzonderen, de confrontatie uit de weg gaan en tot rust komen om daarna weer je weg te vervolgen. Deze schuilplaatsen kunnen je een geborgen gevoel geven en dat gevoel versterken. Samen met uitgangspunten als een toegankelijke uitstraling en een onopvallende entree zijn deze plekken ontworpen om te helpen de rust in jezelf weer terug te vinden. Bovenstaande fundamenten, uitgevoerd in een abstracte, organische vormgeving, zijn aanpassingen aan de openbare ruimte die in een drukke stad een stukje rust kunnen bieden. Het is mijn visie dat elke stad in de toekomst een netwerk van toevluchtsoorden biedt.

NADIA MARZOUK
NADIA MARZOUK
NADIA MARZOUK

NADIA MARZOUK

Thuis

De relatie tussen het lichaam en de omgeving is eenvoudig en complex tegelijkertijd. Het gevoel er niet bij te horen is een emotie die kan leiden tot vervreemding, wanneer ontwerpers in een samenleving er onvoldoende aandacht aan besteden. Heb je je ooit afgevraagd waarom wij ons aan sommige plaatsen eerder hechten dan aan andere? Of hoe het kan dat ons lichaam zich op de ene plek bevindt terwijl onze geest elders is? Als ontwerper vraag ik me af hoe een huis ons gevoel beïnvloedt en hoe ik ervoor kan zorgen dat de unieke emotionele band met onze huizen sterker wordt. In mijn afstudeerproject reflecteer ik op mijn onderzoek en de antwoorden die ik heb gevonden op de vraag hoe je van een huis een echt thuis kunt maken. Mijn bedoeling is, dat dit inspirerend is voor degenen die hun thuisgevoel kwijt zijn, en dat mijn ontwerp het gevoel erbij te horen door middel van architectuur voedt en versterkt. We hebben allemaal huizen, maar we verdienen een thuis.

Nika van den Einden
Nika van den Einden
Nika van den Einden

Nika van den Einden

De begrepen ruimte

Als ontwerper geloof ik dat je een ruimte niet alleen kunt waarnemen, maar ook begrijpen. Deze fascinatie komt voort uit een constante zoektocht naar hoe een gebouw in elkaar zit. Als ontwerper vind ik het belangrijk om orde te scheppen en een gebouw onder controle te krijgen. De opbouw en constructie moeten daarvoor zichtbaar zijn. Naar mijn mening begrijp je een gebouw pas, wanneer je weet hoe het in elkaar zit. Voor mijn afstuderen heb ik een case-house ontworpen voor degenen die als gevolg van de gasbevingen in Groningen het vertrouwen in gebouwen zijn kwijtgeraakt en zich daarin niet meer veilig voelen. Deze doelgroep verlangt, net zoals ik, naar het begrijpen van een ruimte. Door middel van mijn ontwerp, waarin de constructie een zichtbaar onderdeel is en waarin een veilige ‘kern’ is gecreëerd, geef ik hun het vertrouwen en veilige gevoel weer terug.

Rixt de Wal
Rixt de Wal
Rixt de Wal

Rixt de Wal

De architectonische palimpsest

Een palimpsest is een stuk perkament dat is hergebruikt. De oorspronkelijke tekst werd van het perkament geschraapt zodat er een nieuwe tekst op geschreven kon worden. De oorspronkelijke tekst is nog deels zichtbaar. Dit is ook mijn werkwijze; ik schraap delen van het oude gebouw weg en voeg er iets nieuws aan toe. Gebouwen bestaan uit verschillende lagen en tijden en de sporen op het gebouw laten dit zien. Om het verleden niet uit te wissen, moeten we enkele sporen behouden. In mijn ontwerpen gebruik ik die sporen als uitgangspunt. Vervolgens voegt de nieuwe gebruiker een nieuwe laag toe. Ik heb woningen gecreëerd in het voormalige belastingkantoor in Zwolle uit de jaren 70 en daarbij de verhalen van medewerkers en buurtbewoners meegenomen in het ontwerp. Dit is onder anderen te zien aan de grote opening in het gebouw wat de centrale entreehal is geworden. Ook de basis is blijven bestaan, het grote verhaal.

Selke van de Laar
Selke van de Laar
Selke van de Laar

Selke van de Laar

De vlucht naar een liefdevolle wereld

Prestatiedruk maakt dat ik wil vluchten. Ik verlang naar een vriendelijke wereld, waarin alles goed is en waarin men lief is voor zichzelf, elkaar en zijn omgeving. Wanneer je een ander gelukkig maakt, zal die ander ook vrolijk zijn naar weer een ander en zo wordt vriendelijkheid doorgegeven. In mijn afstudeerproject streef ik ernaar om meer hartelijkheid in de openbare ruimte te creëren. Aan de hand van experimenten laat ik die hartelijkheid zien. Ik haal mensen uit hun dagelijkse routine en laat hen kennis maken met het effect van die vriendelijkheid. Onvriendelijk gedrag, non-spaces, onaantrekkelijke plekken en vijandige architectuur in Zwolle transformeer ik in vreugdevolle plekken en gelegenheden. Je kunt voor even wegvluchten uit de alledaagse omgeving en je wordt aan het lachen gemaakt. Je verlangt naar een volgend vrolijk moment waarin jij zelf nu iemand gelukkig kunt maken.

Sem Dijk
Sem Dijk

Sem Dijk

The Pursuit of Living

Op 23 mei 2019 waren er zoveel klimmers onderweg naar de top van de Mount Everest dat er een dodelijke file ontstond. Daardoor verbleven zij te lang in ‘the death zone’ – de zone boven de 8000 meter, waar de zuurstofdruk te laag is voor het menselijke leven – en overleden bovenop de berg. We leven in een beleveniseconomie waar mensen een onvervulbare behoefte hebben aan extreme ervaringen, we zijn eraan verslaafd. Ik ook. Vanaf mijn jeugd verwerf ik ervaringskapitaal door extreme sporten (ES), in reizen, de snelheid van technologische ontwikkelingen (Ai) en andere avonturen. Waarom? Ik geloof dat de grondslag van deze behoefte ligt in het intense gevoel van leven dat extreme ervaringen opleveren, een gevoel dat op geen enkele andere manier zo intens te ervaren is. Het streven naar dit gevoel van leven door ervaring noem ik: The Pursuit of Living. Hoe creëer ik als ontwerper een houdbare extreme ervaring?

Laura Heutmekers
Laura Heutmekers
Laura Heutmekers

Laura Heutmekers

Het hedendaagse leven als performer

Van jongs af aan sta ik al op het podium als performer, ondersteuner en ontwerper. Omdat ik in de theaterwereld ben opgegroeid kijk ik op een andere manier naar het leven om ons heen. Ik zie de mensen als performers en de omgeving waarin ik me bevind als decor. De samenleving verwacht veel van ons en wij passen onze rol daarop aan. Door de verwachtingen vanuit de samenleving ervaren we druk. Oudere generaties ervaren deze druk als drijfveer, terwijl jongere generaties deze als last ervaren. Als ontwerper wil ik op een performatieve manier aandacht en begrip vragen voor deze situatie. Daarom heb ik objecten gemaakt die samen een kostuum vormen. De objecten vormen een ruimtelijke vertaling van de druk die ik met me meedraag. Foto’s en video’s brengen dit gevoel over zonder dat je het kostuum daadwerkelijk aan hebt. Hierdoor ontstaat er begrip voor de mensen die de situatie als last ervaren.

Ester Nienhuis
Ester Nienhuis

Ester Nienhuis

Verveling in de architectuur

Wat is verveling? Ik heb niets te doen. Wat is verveling? Elke uur voelt als een miljoen Wat is verveling? De stilte is luid Wat is verveling? Wat haal ik hieruit? Wat is verveling? De toekomst voelt rot Wat is verveling? Ik verveel mij kapot

Verveling, wat moeten we ermee? Het liefst ontwijken we dit gevoel. Maar ondanks dat we verveling als negatief ervaren, ben ik van mening dat we verveling kunnen gebruiken als hulpmiddel.

Een kraan die ervoor zorgt dat je rustig je dag kan beginnen, of een deurklink die je helpt te ontspannen, dit is hoe ik verveling en architectuur samenbreng. Op deze manier wil ik de gehaaste mens van tegenwoordig de verveling laten herwaarderen. Deze manier van omgang met verveling is een begin van een toekomst die verveling als hulpmiddel ziet in plaats van een plaag die niet snel genoeg over kan gaan.

Dèvaney de Vries
Dèvaney de Vries
Dèvaney de Vries

Dèvaney de Vries

Prikkelarme werkplek

We leven vandaag de dag veel in drukke ruimtes. Het kost ons veel mentale energie om alle indrukken te verwerken. In de openbare ruimte stuiten we op de hectiek van de wereld, waardoor we buiten onszelf raken en ons moeilijk kunnen concentreren. Dit heeft als gevolg dat ons geheugen, onze concentratie en onze focus om problemen op te lossen overbelast worden op plekken zoals een stationshal, een school, een kantoortuin en een stadspark. Architectonische structuren zoals gebouwen en meubels kunnen ons helpen weer te aarden. Het zijn niet alleen fysieke objecten, maar ook culturele symbolen die waarde en betekenis hebben voor mensen. Structuren die ons mogelijkheden aanreiken waardoor we fysiek beschermd, gegrond of afgeschermd worden. Mijn ontwerpen zijn gericht op het lichamelijk ingrijpen, waardoor we direct in contact komen te staan met de omgeving en daarmee grip kunnen krijgt op de situatie.

Finals 2022

Annemieke Broersma
Annemieke Broersma

Annemieke Broersma

Leefbaar object

Een openbare plek voor ontmoeting en afzondering.

Eenzaamheid en samenzijn met vrienden of familie, daar focussen we in de huidige maatschappij op. Eenzaamheid wordt gezien als een probleem dat moet worden opgelost en het samen zijn met anderen is de oplossing. Naar mijn mening vergeten we hierbij dat het samen ook als probleem kan worden ervaren als het gaat om bijvoorbeeld: groepsdruk en overprikkeling. En dat het alleen zijn niet enkel negatief is, maar ook een prettig moment kan zijn van zelfreflectie en rust. Je zou kunnen concluderen dat zowel alleen zijn als samenzijn als positief of negatief kan worden ervaren. 

En als ontwerper ben ik geïnteresseerd in deze complexiteit en de dubbelzinnigheid van de relatie van en tussen het alleen- en samen. En aan de hand van de behoeftes, in het afzonderen en het ontmoeten, van de bewoners van de wijk Oud-Assendorp ben ik op zoek, naar een plek waar iedereen, te allen tijde, de keuze heeft om alleen of samen te zijn.

Birgit ten Have
Birgit ten Have
Birgit ten Have

Birgit ten Have

Dingen als huisgenoten

Als ik in mijn overvolle huis om me heen kijk zijn er weinig dingen echt belangrijk voor mij. Of dit tafeltje er staat of een vergelijkbare andere maakt voor mij geen verschil. Ik mis een connectie met de spullen om mij heen. Voor ons mag het dan wel niet uitmaken welk specifieke object ergens staat, maar voor de dingen is dit wel degelijk belangrijk. Waar zij staan en wat wij met ze doen bepaald wie zij zijn. Met mijn ontwerp ga ik uit van het karakter en de behoeftes van de objecten. Zo communiceren zij waar zij naar verlangen. Met hulpstukken op en om de objecten worden de behoeftes van de objecten bevredigd. Dan gaat het niet langer om wat wij voor de dingen bepalen, maar wat zij zelf willen. Voor een minder achteloze omgang met de dingen, zodat zij minder vervangbaar worden en meer waarde krijgen.

Actrice: Ilse Lenstra

Daisy van
Daisy van
Daisy van

Daisy van 't Hoenderdaal

Verlengde handeling

Voor mijn afstudeerproject ontwerp ik elementen voor in een park voor visueel beperkte mensen. Ik vind het interessant wat een bepaalde manier van handelen kan beteken in de ervaring die je opdoet in een ruimte. Ik ontwerp vanuit de handeling. Daarmee bedoel ik dat ik kijk naar welke beweging iemand wil of moet maken om iets te bereiken om daar vervolgens de vormgeving van het object of de ruimte op af te stemmen. Iemand die geen tot weinig zicht heeft handelt namelijk heel anders dan iemand met zicht. Zo is er voor visueel beperkte mensen op dit moment geen enkele aanleiding om een bankje in het park te vinden terwijl mensen met zicht de bankjes van ver weg al waar kunnen nemen. In een ruimte voor visueel beperkte mensen zal de waarneming van de handeling van andere zintuigen moeten afhangen dan zicht. De elementen in het park zijn waar te nemen door geluid, tast of reuk en zullen de gebruiker door het park heen leiden.

Daphne Lievers
Daphne Lievers

Daphne Lievers

Leven met water

Op welke manier kunnen we met het water leven?

Wereldwijd hebben we te maken met de problemen die water kan veroorzaken, namelijk: met extreme droogte, hoosbuien en overstromingen. Daarom is het nodig dat we onze houding tegenover water veranderen. Met als voorkeur dat we naar water met bewondering en respect gaan kijken.

We kunnen dat bijvoorbeeld doen door de regen toelaten in onze woningen en te gebruiken om watertekorten te voorkomen. Het water wordt gefilterd, hergebruikt in de woning. Zo wordt er veel minder water gebruikt wat ervoor zorgt dat er anders naar gekeken gaat worden.

Ook overstromingswater kan zo worden gezien. Dit water wordt ook gefilterd en komt bij het regenwater in. Daarnaast verandert de begane grond zo dat er verschillende delen in de woning omhoog of naar benden gaan. Op deze manier kunnen we de begane grond nog steeds gebruiken. Door het samenleven met het water krijgen we hier dus veel meer bewondering, respect voor.

Dylan Angelina
Dylan Angelina
Dylan Angelina

Dylan Angelina

Uitsluiting

Op het pleintje in Holtenbroek langs de Mozartlaan, staan twee tafels, die door veel mensen gebruikt worden als eet-en-zitplek. Deze tafels zijn de enige plekken in de buurt waar sociale ontmoetingen plaatsvinden. Als ontwerper heb ik als doel inclusie in de samenleving te bevorderen. Een manier om dat te testen is door mensen in een ongemakkelijke positie te brengen, zodat er interactie ontstaat. Met de antwoorden, die ik heb gekregen tijdens het veldonderzoek en inspiratie uit vorige projecten, heb ik een ontmoetingsplek gemaakt. Het is een experimentele plek waarin ik onderzoek hoe ongemak ingezet kan worden om het gesprek tussen mensen op gang te brengen. De resultaten van dit experiment wil ik gebruiken als middel om aandacht te kunnen vestigen op het gevoel van uitsluiting, zowel op het sociaal als maatschappelijk gebied.

Eva Bosma
Eva Bosma

Eva Bosma

Esthetisch protest

We leven een in een samenleving waar alles snel en efficiënt gebeurt. Hierdoor wordt alles oppervlakkig en hebben we er geen waardering meer voor. Ik wil juist tegen deze tendens ingaan door met aandacht aan mijn ontwerpen te werken. Ik werk met wol, wol heeft al veel kwaliteit, maar door het te verwerken krijgt het meer waarde. Door verschillende manieren uit te proberen om wol te verwerken ontdekte ik een manier die mijn visie goed laat zien. Behalve dat het verwerkingsproces een grote rol speelt in mijn werk, wil ik ook de goeie eigenschappen van wol laten zien. Dit doe ik door de wol te verwerken tot bollen, en deze bollen te gebruiken voor een nieuwe ruimtelijke toepassing. Door bollen van wol te vilten kun je ook het vele werk erin zien zitten wat belangrijk is. Met mijn werk wil ik mensen inspireren dat het niet snel hoeft en daardoor de waarde van het materiaal goed zichtbaar kan worden.

Ibrahim Diab
Ibrahim Diab
Ibrahim Diab

Ibrahim Diab

Het lichaam in de ruimte

We zijn fysiek aanwezig in deze wereld. We ervaren onze omgeving dan ook via ons lichaam. We ontdekken de buitenwereld vanuit een eigen perspectief. En zo blijven we contact houden zowel met onszelf als met de buitenwereld.

Echter, nu de wereld heel erg druk en gehaast is geworden en er opeens heel veel van ons wordt verwacht, komen we steeds verder af te staan van ons innerlijke. En zo raken we geleidelijk aan van onszelf vervreemd en komt onze aandacht grotendeels buiten onszelf te liggen, namelijk bij de buitenwereld. Daardoor verliezen we een groot deel van ons zelfgevoel. Als gevolg raken we uit evenwicht.

Hoe we ruimten ervaren en hoe we daar fysiek op reageren kan onze aandacht weer naar ons lichaam terugbrengen waardoor de weegschaal weer in balans komt. Op die manier kan de mens door de lichamelijkheid binnen een ruimte met zichzelf in contact komen en verbonden blijven.

Jesse Monteiro
Jesse Monteiro

Jesse Monteiro

Participatie in design

Samen ontwikkelen van de meerwaarde voor het project.

Hoe kan ik met en voor studenten een micro-appartement ontwikkelen?

Massaproductie heeft een probleem gecreëerd in ons leven. We zijn de relatie met de producten om ons heen verloren, omdat bijna alle voorwerpen in onze omgeving zonder vertraging vervangbaar zijn. Om de relatie met de producten in onze omgeving op te bouwen, die massaproductie heeft weggevaagd, maak ik als ontwerper gebruik van participatie tijdens het ontwerpproces. Ik zie participatief ontwerpen als een ontwerpbenadering die alle partijen (zoals klanten, werknemers, partners of consumenten) dichter bij het ontwerpproces betrekken. Deze participanten worden gebruikt als een middel om hun behoeftes beter te begrijpen en deze te verwerken in de projecten. Door mensen die we helpen te betrekken bij het ontwerpproces, kunnen we ervoor zorgen dat het product een persoon in zijn geheel raakt. Dat het aansluit bij zijn of haar unieke manier van gebruik. En met behulp van deze participatieve ontwerpbenadering geloof ik dat we beter tot de kern van een persoons wensen kunnen komen. In plaats van alleen maar te reageren op de reacties en meningen van gebruikers, leidt deze samenwerking tot een betere ervaring en resultaat.

Jessy-Lee Esselink
Jessy-Lee Esselink
Jessy-Lee Esselink

Jessy-Lee Esselink

De ruimte als wezen

Als ontwerper ervaar ik de ruimte als een levend iets [Ja! Dat is een mooie bondige zin]. Iets dat elk moment teken van leven kan tonen als je goed genoeg oplet. Ik probeer de ruimte dan ook een wezenlijke perspectief te benaderen, en zo het leven aan het licht te brengen. en Voor de gebruiker wil ik een andere wereld openstellen, zo, dat hij niet meer met zijn menselijke waarneming naar ruimte kijkt. Waar ik hoop dat de vraag komt ‘wat als de ruimte wel echt leeft?’ Met dit nieuwe wezen probeer ik als ontwerper het idee van niet-leven en leven verder te vervagen, en te laten zien, dat leven niet in hokjes te plaatsen valt, maar vrij moet razen met als zijn prachtige chaos. Ik probeer een nieuw wezen van de ruimte te creëren met zijn eigen onvoorspelbaarheden, wezenlijkheid en nieuwe mysterieuze wereld, waar wij enkel alleen maar te gast zijn. Kan dit wezen met al zijn nieuwe chaos ons niet juist nieuwe kijk op onszelf bieden?

Jolijn Lammerink
Jolijn Lammerink
Jolijn Lammerink

Jolijn Lammerink

De woonkamer voor nu

De woonkamer heeft zich door de geschiedenis heen steeds gevormd naar de tijd waarin deze zich bevindt. Het is tijd dat de ruimte zich aanpast aan de huidige tijd. In onze huidige samenleving hebben we de mogelijkheid om altijd en met iedereen in contact te zijn. Maar dit contact ervaren we vaak online, via een scherm. Eigenlijk zijn we alleen. De woonkamer zou een plek moeten zijn waar we fysiek met mensen samen zijn. Ook moet de woonkamer een plek zijn waar we kunnen ontsnappen aan de stress opleverende wereld buitenshuis, door een afleidende plek op te kunnen zoeken. Als laatste zou de woonkamer een plek moeten zijn waar we een moment voor onszelf kunnen nemen, waar we de privacy kunnen hervinden die we in het dagelijkse leven zijn kwijtgeraakt aan apparatuur, social media en onze medemens. Deze drie onderdelen vormen de basis voor de woonkamer voor nu: de leefruimte.

Launa Visser
Launa Visser
Launa Visser

Launa Visser

De (on)genode gast

Als ontwerper probeer ik mijn liefde voor dieren te combineren met mijn passie voor design om ruimte te maken voor deze individuen – van groot tot klein – in de menselijke leefomgeving. De huidige ongelijkheid tussen mens en dier heeft onder andere te maken met het onderscheid dat gemaakt wordt in de waardering, behandeling en beschouwing van individuen gebaseerd op hun soort. Ik heb mij tijdens mijn afstuderen bezig gehouden met de woning en hoe we deze kunnen omtoveren tot een stabiele basis voor het samenleven van mens en dier, met het oog op de ongenode dieren in en rondom onze woningen. Denk hierbij aan de verstopte spinnen in de gevel maar ook aan katten die door de woonwijk tippelen. Hoe kunnen we onze relatie met deze dieren versterken? En hoe kunnen we hen een plek geven om te zijn?

Laura Evers
Laura Evers
Laura Evers

Laura Evers

Kan atmosfeer het lichaam tot bewegen uitdagen?

Van atmosfeer in de ruimte, naar beweging in de mens Ken je dat gevoel dat wanneer je een gebouw binnenloopt het gelijk prettig aanvoelt? Of misschien juist andersom, dat je ergens binnenloopt en je je niet op je plek voelt? Zelf had ik deze ervaring in de gezondheidszorg toen ik hier stageliep. Op een plek waar je op je kwetsbaarste bent zou de omgeving toch juist rekening moeten houden met jouw gevoel en ervaringen. Dit is voor mij atmosfeer. Deze ervaring en gevoel doe je op met heel je lichaam, met al je zintuigen. Juist in de zorg vind ik deze ervaring erg belangrijk. Omdat het thema atmosfeer heel erg over het lichaam gaat, ben ik gaan kijken of atmosfeer kan bijdragen aan het revalidatieproces. Ik heb onderzoek gedaan naar het thema atmosfeer en ik heb onderzoek gedaan naar hoe het lichaam ruimtelijk uitgedaagd kan worden. Van uit deze onderzoeken heb ik mijn vraag kunnen beantwoorden: kan atmosfeer het lichaam tot bewegen uitdagen?

Lisa de Neve
Lisa de Neve

Lisa de Neve

Ademruimte voor ademnood

Het niet zichtbare zichtbaar maken.

Lucht en ademhaling zijn niet direct zichtbaar en tastbaar, ze zijn er wel. Ademhalen is voor de meeste mensen vanzelfsprekend. Onze luchtkwaliteit? Die zien wij niet. Het benauwt mij, wanneer ik in een ruimte zit waarvan ik de ramen niet open kan zetten, een ruimte die niet gezond is. Als ontwerper streef ik naar ademruimte, die goed is voor lichaam en geest, naar een vernieuwende blik op een gezonde architectuur. Het gebouw is niet alleen ademend, maar geeft ons een ruime blik op de natuur. Als ik in de kamer lig dan zie ik de lucht boven mij en heb ik vanuit het bed goed zicht op de natuur. Vanuit mijn kamer ben ik ook direct buiten. Het gebouw op zichzelf zorgt voor of ondersteunt de revalidatie. Het is gericht op het herstel van de mens, zijn omgeving en onze luchtkwaliteit. Het is een plek om op adem te komen.

''Rekening houden met de gezondheid en welzijn ten opzichte van de architectuur mag geen kwaliteit meer zijn maar moet een norm zijn.'' - Lisa de Neve

Marjolein van der Heiden
Marjolein van der Heiden
Marjolein van der Heiden

Marjolein van der Heiden

Druk, chaos, stress.

Druk, chaos, stress. Hoofdpijn, onzekerheid, eenzaamheid.

Een gevoel wat we allemaal herkennen en ervaren. Waar we elke dag weer mee te maken hebben.

Prestatiedruk.

Geen plek om tot rust te komen, elkaar opnieuw te inspireren en nieuwe mensen te ontmoeten.

Rust, orde, genieten. Ontspannen, zekerheid, samen zijn.

Een gevoel waar we allemaal naar toe willen werken. Ruimtes die ons lichaam begeleid, die onze handen laten voelen, die het geluid even wegneemt, die ons zicht verrijkt.

Ervaren.

Eindelijk een plek waar we tot rust kunnen komen, waar we ons opnieuw kunnen laten inspireren en waar we kunnen creëren. Een plek om nieuwe mensen te ontmoeten.

Een verbinding tussen de student en de ruimte.

Mohammad Karroum
Mohammad Karroum
Mohammad Karroum

Mohammad Karroum

Een collectieve missie

Elkaar betrekken in een samenleving impliceert een ‘wij-mentaliteit’.

Het gevoel er niet bij te horen is een emotie, die kan leiden tot vervreemding en disconnectie wanneer de beleidsmakers van een samenleving niet voldoende aandacht schenken aan het onderwerp. Als vluchteling, heb ik ervaren dat de bouwcultuur waarin ik leef tekortschiet! Immers: binnen de bepaalde regels van ons bouwen in de huidige samenleving, wordt er geen rekening gehouden met mensen die hun huis zijn kwijtgeraakt. Daarmee ook niet aan de vraag, hoe iemand met een andere achtergrond, erbij kan horen. De wisselwerking tussen het individu en de samenleving moet onderzocht worden Het individualisme in de huidige samenleving heeft geleid tot een afname van integratie en het uiteenvallen van sociale en loyale banden tussen individuen. De participatie is een methode die zorgt voor meer sociale contacten in de buurt. Samen met de bewoners heb ik een ontmoetingsplek in Holtenbroek ontwerpen, waarbij de bewoners betrokken zijn in het ontwerp- en denkproces.

Myrthe Houba
Myrthe Houba
Myrthe Houba

Myrthe Houba

De lichamelijke ervaring van een boswandeling getransformeerd naar de stad

Soms voelt het alsof we vastzitten in een wereld van verstedelijking, technologie en industriële architectuur. We vergeten wat onze omgeving nog meer heeft te bieden. Sluit je ogen en wandel in gedachten door het bos: de krakende bladeren, de geur van de natuur en de warmte van de zonnestralen. Er komt een totale rust over je heen en even ben je in een andere wereld. 

Tijdens deze ervaring van de natuur zijn je zintuigen meerdere malen geprikkeld. Zo’n zintuiglijke ervaring brengt veel goeds voor lichaam en geest. Door simpelweg zo’n boswandeling kunnen je stresshormonen dalen en nemen de geluksstofjes in ons brein toe. We zijn vaak overprikkeld en het is goed als we af en toe onszelf wat rust gunnen. 

Ik als ontwerper wil deze natuurlijke- en zintuiglijke ervaring van een boswandeling naar de stad transformeren. Een plek van verwondering, ontdekking en het opwekken van nieuwsgierigheid. Voor als we er soms even tussenuit moeten en een moment voor jezelf moet pakken. 


Onyx Haug
Onyx Haug

Onyx Haug

Doelloos spelen

Spelen is van vitaal belang. Uit mijn onderzoek is gebleken dat faalangst afneemt wanneer grenzen worden opgezocht. De laatste jaren neemt faalangst toe onder studenten. Falen doen we allemaal, het is iets menselijks. De momenten waarop wij falen zijn ook leermomenten. We gaan soms over onze grenzen, we vallen en staan weer op. In onze huidige prestatiemaatschappij is echter weinig ruimte om te falen, want we moeten succesvol zijn.

Als ontwerper vind ik dat studenten meer ‘doelloos’ mogen spelen, dat zij grenzen mogen opzoeken en ontdekken en daarbij het falen accepteren als iets dat erbij hoort. Zo helpt spelen onder andere met het ondersteunen van een optimistische levenshouding, die uitnodigt om nieuwe pogingen te doen. Geïnspireerd door pop-upboeken heb ik elementen gemaakt, die uitnodigen om te spelen en te ontdekken. Door die elementen op een openbare plek te zetten, wil ik studenten uitdagen om plezier te hebben en te spelen.

Rachel Breukelman
Rachel Breukelman

Rachel Breukelman

De makende ontwerper, een verbinding tussen hand en hoofd

Als ontwerper heb ik een nostalgisch verlangen, naar een wereld die weer menselijk aanvoelt. Het is een persoonlijke behoefte naar een eerdere natuurlijkheid, die we door de komst van industrie en massaproductie hebben verloren.

In de preïndustriële tijd, was men nog afhankelijk van de plek waar men leefde en stond men veel meer in verbinding met zijn omgeving en datgeen wat ze maakten. Zij creëerden dingen van hoge persoonlijke waarde, omdat het met hun eigen handen was vervaardigd. Deze band die ontstaat bij het zelf maken en bouwen, is iets waar ik als ontwerper naar terugverlang.

Om gehoor te geven aan dit authentieke verlangen, moeten we als ontwerpers weer centraal komen te staan in het maakproces. Door zowel gelijktijdig te ontwerpen als te bouwen kunnen de verschillende vakmensen kennis met elkaar delen en elkaar inspireren om gezamenlijk tot vernieuwende oplossingen te komen. Juist door naar de omgeving, de materialen en elkaar te luisteren kunnen we deze behoeftes op respectvolle wijze verwerken tot bouwwerken die persoonlijk en waardevol voor ons zijn.

Rilana de Hollander
Rilana de Hollander
Rilana de Hollander

Rilana de Hollander

Verloren intimiteit

Een plek voor hoop en troost.

De diepste behoefte van de mens is het voltooien van de zoektocht naar intimiteit.

We willen zo dicht mogelijk bij de Ander zijn (‘hou van mij’), zo ver mogelijk vandaan van de Ander (‘laat mij los!’) Dit geeft weer hoe lastig het is om een intieme verhouding aan te gaan of in stand te houden, omdat er een continue tweestrijd aan de gang is.

Binnen het landschap van hoop en troost, ontwerp ik binnen het spanningsveld van afstand en toenadering. De drie gebouwen, zijn voor mij verschillende Anderen met menselijke kwaliteiten. Alle drie vervullen ze een ander verlangen. De troostende Ander, biedt troost en een gesprek met de menselijke Ander. De tastbare Ander, biedt een plek waar we weer samen kunnen vallen met ons lichaam en de hoopvolle Ander, biedt ons een perspectief naar de toekomst.

Siyao Yu
Siyao Yu

Siyao Yu

大家 (da tja) Vertaalt naar iedereen

大 (da) vertaalt naar groot en 家 (tja) naar thuis

Ik ben in China geboren en in Nederland getogen. Dit zorgt ervoor dat ik mij niet snel thuis voel in een stad waar architectuur verwijst naar geschiedenis of cultuur. Door mijn achtergrond zoek ik naar andere manieren om de relatie met onszelf, anderen en de omgeving te vinden waardoor we een stad een thuis kunnen noemen. De nadruk ligt in het ontwerpproces niet in het vinden van dingen waar wij mee ons identificeren maar het benadrukken van bestaande aspecten die al identiteit gevend zijn. Daar gaat het ook om bij het ontwerp voor cultureel centrum Da Tja, waarbij ik een plek maak waar mensen niet erbij kunnen horen maar kunnen behoren. Ik maak een thuis in de openbare ruimte voor mensen die dezelfde positie delen. Een groot thuis voor iedereen. Da tja.

Torsten Wouters
Torsten Wouters
Torsten Wouters

Torsten Wouters

Transformatie van structuren

De gekozen locatie is een oude in onbruik geraakte bioscoop Cinema Palace uit 1927 die gevestigd is in deze wijk in Maastricht. Ik gebruik dit pand als casestudy waarop ik mijn werkmethode kan toepassen. Het is van be­lang dat de oude structuur te zien blijft en doorgevoerd wordt door het gehele ontwerp.  

Mijn vraag:  hoe kan ik vanuit de bestaande structuur, een oude of in onbruik geraakte ruimte transformeren naar een nieuwe vorm en functie?   Als ontwerper onderzoek hoe ik in onbruik geraakte gebouwen kan transformeren door eerst de basis of kern van het gebouw te analyseren. Allereerst onderzoek ik op een zintuiglijke manier hoe de belijning van de ruimtes en structuren op elkaar inwerken en hoe de ruimtes zich tot elkaar verhouden. Vervolgens kijk ik naar een kern grid en pas dat toe op het gebouw, waarbij ik let op de verhouding van de ruimtes. Hoe spelen de muren vanuit een open en gesloten structuur op elkaar in.

Finals 2021

Anne Smink
Anne Smink

Anne Smink

De actieve werkplek

Tijdens deze pandemie hebben mensen meer behoefte om te bewegen. Bewegen is gezond, geeft vrijheid en plezier. Dit wil ik voor iedereen mogelijk maken tijdens het werk.

Het analyseren van bewegingen tijdens het voetbal heeft tot mijn ontwerp geleid. Het werken wordt een spel waarin een omschakeling zit.

Het ontwerp verbindt het lichaam aan de werkplek door middel van een pak waaraan banden en elastieken vastzitten. Hiermee zet het ene lichaamsdeel het andere aan tot beweging. Door deze omschakeling kom je in de wereld van het spel. Het zorgt voor ontspanning en betere concentratie in je werk.

Annemieke Haaksman
Annemieke Haaksman

Annemieke Haaksman

Plek van samenkomst

Ik maak een stadsmeubel. Een herkenningspunt in de openbare ruimte waar mensen samen kunnen komen. Het stadsmeubel sluit aan bij mijn opvatting dat de huidige kerkbouw niet meer past bij de huidige maatschappij. De mens heeft meer behoefte aan eigen vrijheid en flexibiliteit wat de huidige kerkbouw niet kan bieden vanwege haar strakke en strenge uiterlijk. In het ontwerp is de kern van het geloof teruggebracht naar drie kernwoorden: samenkomen, verhalen delen en zingen. Het ontwerp is op een manier gebouwd waardoor de natuur, zoals wind en zon, direct van invloed zijn op de bezoekers. Ondanks de religieuze achtergrond van het stadsmeubel blijft het voor iedereen toegankelijk

Bryand Prinsen

Bryand Prinsen

De leefkamer

Overmaat aan iets is altijd slecht, en zo ook wanneer we het hebben over comfort. In mijn project de leefkamer probeer ik middels een tijdlijn vast te leggen waar comfort overhand heeft genomen op onze gezondheid. Om zo middels een serie reacties ondersteund door mijn scriptie: hoe kan het losbreken van comfort zorgen voor een vitaler leven? Een casestudy huis te ontwerpen die gericht is op een nieuw soort leefruimte waarin comfort wordt losgelaten en discomfort ons vitaliteit weet te bieden.

Celin Rohrig
Celin Rohrig

Celin Rohrig

Componenten ten behoeve van de herinrichting behandelingscentra anorexia nervosa

Voor mijn afstudeerproject richt ik mij op de herinrichting van klinieken waarin patiënten met anorexia nervosa worden behandeld. Om de inhoudelijke lading van het onderwerp te dekken presenteer ik de ruimtelijke herinrichtingscomponenten in de vorm van een boek. Centraal staan hierbij het verhinderen van ongewenst imitatiegedrag en het verminderen van de overmatige fixatie op het functionele en ‘hygiënische’ lichaam in de architectuur. Door een antropomorfe vormentaal probeer ik de gemoedsbewegingen van patiënten onbewust positief te beïnvloeden. In de ruimtelijke componenten licht ik verweringsprocessen en onregelmatigheden bewust uit om het contrast tussen de architectuur en het imperfecte menselijke lichaam te verkleinen

Daniek Busch
Daniek Busch
Daniek Busch

Daniek Busch

House Bonding

In de huidige huurwoningbouw is het soms lastig om je snel thuis te voelen. Daardoor is er een soort kloof ontstaan tussen de bewoner en zijn huis, deze wil ik herstellen doormiddel van een bouwpakket van textiel voor in de huurwoning. Het is een systeem dat zonder schroeven te monteren is. De bewoner kan met deze installatie zelf ruimtes creëren, zo heeft hij meer keuzes om de woning eigen te maken. Doordat de palen waar de stof aan vast hangt gemakkelijk vast en los te maken zijn van het plafond, kan de huurder het systeem verplaatsen naar hoe hij het wil veranderen. Ik hoop het op deze manier gemakkelijker te maken voor de bewoner om sneller een band te krijgen met zijn huis.

Didi van Wolfswinkel
Didi van Wolfswinkel
Didi van Wolfswinkel

Didi van Wolfswinkel

Case study: A house for two extreme opposite characters

Onze huidige samenleving wendt zich tot de extraverte mens en schuift de introverte mens aan de kant. In dit ontwerp streef ik naar een utopie om de hedendaagse maatschappij aan te zetten tot verandering.

Het huis fungeert als case study waarin de twee geliefden samenwonen, waarin de bewegingspatronen als theater en het huis als architectuur zich met elkaar vervlechten. Door middel van kostuums die het verlangen en het libido uitdrukken wordt de relatie tussen de ‘karakters’ versterkt en wordt de verbinding met de faciliteiten gelegd. Er spelen twee scenes: de ochtend en de avond

Esmée Wechgelaer
Esmée Wechgelaer
Esmée Wechgelaer

Esmée Wechgelaer

Huis als prothese

Door fysiek contact te maken met je omgeving leer je waar je lichaam eindigt en de omgeving begint. Je moet contact maken met je omgeving om jezelf beter te leren kennen en meer aandacht te krijgen voor jezelf in je lichaam. Daarentegen worden onze huizen te ruim. De gangen in nieuwbouw huizen zijn 1.10m breed. Doordat het huis zo ruim is hebben we nog maar amper de neiging om de omgeving aan te raken. Mijn meubels zorgen ervoor dat de gang of de doorgang van de deur smaller wordt waardoor je meer contact maakt tussen het huis en het lichaam.

Esmeralda Dunnewind
Esmeralda Dunnewind
Esmeralda Dunnewind

Esmeralda Dunnewind

Wonen met minimale grens tussen mens, dier en natuur

Als ontwerper onderzoek ik hoe de kloof tussen mens, dier en natuur verkleind kan worden. Uit mijn experimentele onderzoek kwam naar voren dat de fysieke grens tussen ons moet worden geminimaliseerd. Door samen te wonen met dieren is het mogelijk een constante en vanzelfsprekende fysieke en mentale verbinding met dier en natuur te ervaren. In het ontwerp zijn de woonfuncties minimaal afgescheiden van elkaar en de buitenwereld, waardoor je altijd een interactie met het dier en de woning aangaat. De woning wordt een middel om de balans te herstellen en te onderhouden in onze relatie tot dier en natuur, waarin we als gelijken naast elkaar leven.

Funda Beyribey

Funda Beyribey

Zorgpersoneel

Door de COVID-19-pandemie heeft het zorgpersoneel het momenteel heel druk. Voor mijn afstuderen heb ik ruimtes ontworpen waarin de verzorgenden zowel lichamelijk als mentaal tot rust kunnen komen tijdens het werk. Om vanuit het perspectief van de verzorgden te kunnen kijken heb ik interviews met hen afgenomen. Negen van de tien ondervraagden gaven aan dat ze tijdens de pauze niet voldoende konden uitrusten.

Aan de hand van de informatie heb ik het pauzemoment onderverdeeld in drie categorieën: de route, de korte pauze en de lange pauze. De routing binnen het ziekenhuis bestaat uit de gangen daarin heb ik de nieuwe routing voor het zorgpersoneel gecreëerd. Even anders lopen en niet geassocieerd worden met je werk kan ervoor zorgen dat je je frustratie of stress kunt uiten. Het tweede pauzemoment is de korte pauze, die houdt in dat je twee tot vijf minuten de tijd hebt voor jezelf, waarbij je kunt eten en/of drinken in een ruimte waar je niet wordt onderbroken door bezoekers of je collega’s. Het derde pauze-moment is de lange pauze waarin je bijvoorbeeld de mogelijkheid hebt om naar te buiten gaan zonder de eigen afdeling te verlaten. Als ontwerper denk ik dat architectuur effectief kan helpen om mensen tot rust te laten komen.

Julia Eikelenboom
Julia Eikelenboom

Julia Eikelenboom

Zintuiglijke balans

Als ontwerper sta ik voor orde en structuur. Deze ordeningsprincipe zorgt voor een Harmonieuze architectonische compositie die ervoor zorgt dat er op een fijne manier door de ruimte bewogen kan worden. Door middel van mijn interieurontwerp worden prikkels verlicht of opgewekt.

Het interieurontwerp is een plek waar jongeren met autisme meer zelfstandigheid kunnen ontwikkelen. Door middel van het verlichten en opwekken van de prikkels in hun ‘thuis’ wordt dit makkelijker gemaakt. Ze zullen de rust kunnen pakken op het moment dat zij dat nodig hebben zonder dat ze daar begeleiding bij nodig hebben.

Lisanne Leermakers
Lisanne Leermakers

Lisanne Leermakers

Eindwerk

De geschiedenis van de stad Rotterdam vormde de voeding voor een onderzoek waar vier ontwerpen uit zijn ontstaan. Reagerend op de bombardementen die in 1940 de stad troffen voeg ik met mijn ontwerpen een nieuwe laag aan de huidige tijd toe en geef ik vorm aan een soms onzichtbaar locatie gebonden verhaal. Een museum op de lijnbaan, op het Noordereiland een plek om te herdenken. Elk ontwerp heeft een ander verhaal en onderzoek naar architecturele principes, gericht op; constructie, compositie en detail. Hierdoor heb ik niet alleen ontworpen maar ook mijn methode als ontwerper kunnen onderzoeken.

Matthijs Langedijk
Matthijs Langedijk

Matthijs Langedijk

Wonen op water

Wanneer ik naar de architectuur van nu kijk, verbaas ik mij er weleens over hoe vormloos en ongeïnspireerd deze in de huidige tijd is. Als vormgever probeer ik de ervaring die de werelden van science-fiction, films en games vanaf het scherm bij mij oproepen in de werkelijkheid te realiseren. Het ontwerp “wonen op water” is ontworpen voor een toekomstig scenario waarbij de zeespiegel tot gevaarlijke hoogtes is gestegen en mensen noodgedwongen op het water moeten wonen.

Mienke Lieftink
Mienke Lieftink
Mienke Lieftink

Mienke Lieftink

Bay Window

Dit raamframe is ontworpen voor zelfstandig wonende studenten die zich met duurzaamheid willen bezighouden. Dit is ontstaan vanuit mijn eigen frustratie over mijn studentenkamer met enkel glas. Het ontwerp is op vele manieren aanpasbaar. Vanwege de positie bij het raam is het een prettige plek om aan de slag te gaan, of om juist te ontspannen. Op subtiele wijze zijn binnen dit frame mogelijkheden geplaatst om gewoontes duurzamer te maken. Zo kun je met dit frame inspelen op de weersomstandigheden, waardoor het in de woning aangenamer wordt. Het raamframe is hiermee een mooie toevoeging voor de woonplek.

Mijke Tonnon
Mijke Tonnon
Mijke Tonnon

Mijke Tonnon

Ruimtelijk theater voor de dialoog

Mijn ontwerp maakt een dialoog tussen mensen mogelijk. De objecten die ik ontwerp hebben ieder een eigen karakter. Je kunt dit karakter aannemen door op het object te gaan staan of zitten. De objecten gaan ook een relatie met elkaar aan en vormen samen een ruimtelijk theater. Door mezelf en de ander op een plek in de ruimte te plaatsen doorbreek ik een bepaalde hiërarchie en daarmee opent het gesprek. De sterke persoonlijkheid wordt plots een twijfelaar en de onzekere wordt een held. Het theater wordt in zijn gebruik architectuur, performance en een nieuw verhaal.

Milou van Dodewaard
Milou van Dodewaard
Milou van Dodewaard

Milou van Dodewaard

Aangename onrust in vervagende grenzen

Ik wil mensen rust kunnen geven ondanks de druk vanuit de samenleving, dit doe ik met behulp van VR en desoriëntatie. Als we minder grip hebben op onze omgeving zullen we minder proberen grip op onze eigen emoties te krijgen. Mijn meubel en virtuele ruimte werken samen om de grens tussen de werelden te doen vervagen maar ook om flexibiliteit te geven aan de betekenis die iemand aan de omgeving geeft. In plaats van druk door standaarden in onze wereld gaat intuïtie de hoofdrol spelen in de ervaringen van ruimtes.

Nicole Bijlsma

Nicole Bijlsma

Een openbaar thuis

Mijn ontwerp is een plek in de openbare ruimte waar we thuis kunnen zijn. Het is het thuis waar we ons geborgen, veilig en stabiel voelen, als gevolg van de elementen: het dak, de muur en de vloer. Het venster zorgt voor het contact. De elementen zorgen voor grenzen tussen binnen en buiten. In de ruimte bewegen we ons. Als we ergens verblijven is het een plek. Mijn ontwerp is zowel een plek als een ruimte. Door het verrichten van handelingen maken we een plek ons eigen, ons thuis. Van mij is binnen en privé. Van de Ander is buiten en openbaar.

Niels Plakmeijer

Niels Plakmeijer

Werkplek voor een chaoot

Als chaotische werker wordt het voor mij telkens lastiger om structuur in mijn werk te krijgen. Een werkplek moet op verschillende manieren aanpasbaar zijn naar werkzaamheden, en switchen tussen werkzaamheden zo makkelijk mogelijk maken om snel tussen taken te wisselen. In mijn ontwerp probeer ik deze manier van werken te stimuleren waarbij het makkelijker is om te werken aan meerdere werkzaamheden. Het aflopende werkblad is zo gemaakt dat dit ervoor zorgt dat je moet opruimen. Wanneer je toch wat wilt wegzetten zijn er twee extra kleinen bladen waarmee je tussen werkzaamheden kan switchen. Je kan de werkplek geheel aanpassen op de verschillende werkzaamheden en houdingen die je wilt.

Olivier van Dam
Olivier van Dam
Olivier van Dam

Olivier van Dam

Refuge

Met de huidige pandemie nemen burn-out klachten drastisch toe. Door de lockdown is onze actieradius verkleint waardoor we continu in complexe en dichtbevolkte steden aanwezig zijn.

De geschiedenis van de mens heeft zich voor het overgrote deel afgespeeld in de natuur. Omdat dit diep geworteld in onze oorsprong ligt blijken wij hier beter te gedijen én meer tot rust te komen.

De ‘Refuge’ biedt de mogelijkheid om jezelf tijdelijk af te zonderen en offline te zijn. De stad wordt verlaten en verruilt voor een eenvoudig onderkomen in een natuurlijke omgeving.

Rabia Baskaya
Rabia Baskaya

Rabia Baskaya

Sturend bewegen

Uit onderzoek is gebleken dat veel mensen onvoldoende bewegen; vooral bij jongeren blijkt het gebrek aan beweging groot te zijn wat kan leiden tot obesitas. Daarom heb ik een case study gedaan waarin jongeren gestimuleerd worden om actiever bezig te zijn. Ik vind dat er in de toekomst aanpassingen moeten worden gedaan in de bouw van scholen om bewegen aan te sporen; op deze manier wordt obesitas onder jongeren aangepakt. Uit mijn onderzoek naar hoe ik jongeren meer zou kunnen laten bewegen kwamen vijf methodes naar voren. Deze methodes zorgen ervoor dat er op een speelse manier bewogen wordt.

Tessa Lucas
Tessa Lucas
Tessa Lucas

Tessa Lucas

Thuisloosheid

De moderne revolutie heeft ervoor gezorgd dat gestandaardiseerde woningbouw, ontworpen voor de bewoner, de norm zijn geworden. Het afstudeeronderzoek bekritiseert deze manier waarop we gestandaardiseerde woningbouw realiseren en stelt de aangenomen standaarden ter discussie. Op verschillende vlakken ondervindt het hoe we thuisloosheid, het niet kunnen toe-eigenen van een woonplek, in de toekomst kunnen verbannen. Het interieur van houten blokken, verzachtende matten en een flexibel doek zorgt ervoor dat de connectie tussen de woning en het individu toeneemt. Zodoende wordt het mogelijk om de bewegingsvrijheid binnen het strenge woonkader te vergroten.

Finals 2020

Mark Steenbergen
Mark Steenbergen
Mark Steenbergen
Mark Steenbergen

Mark Steenbergen

Ongeleid projectiel

Wat een bewegend woon-object zijn unieke definitie geeft, is dat het een ongeleid projectiel is. Een ding wat zijn eigen weg gaat en onvoorspelbaar beweegt, hoewel het toch in patronen draait en op de impulsen van de wind beweegt. Je moet elke dag opnieuw je huis zoeken waardoor je uit de vanzelfsprekendheid wordt gehaald die je dagelijks hebt en zo herwaardering krijgt voor je woonplek. Het object kan transformeren: met het zeil omhoog vangt die veel wind en waait het huis gemakkelijk weg, het is dan een ongeleid projectiel; met het zeil omlaag wordt er een schuilplaats gecreëerd om in te kunnen wonen.

Ynske Leenders
Ynske Leenders
Ynske Leenders
Ynske Leenders

Ynske Leenders

Mensen maken de stad

Door de technologische ontwikkeling kunnen we bijna alles vanuit huis en zijn we minder afhankelijk van elkaar. Zelfs voor interactie met anderen hoeven we de deur niet uit. Verliezen we hierdoor de connectie met onze omgeving?

In mijn werk ben ik op zoek naar manieren om mensen te verbinden. Ik heb winkelcentrum Holtenbroek in Zwolle zodanig ingericht dat er plekken ontstaan waar je niet ontkomt aan interactie. Hierdoor maak ik in het winkelcentrum ruimte voor het ontstaan van gebeurtenisplekken waarvoor je je cocon wil verlaten. Plekken die vragen om er terug te komen, de ander te ontmoeten of te herkennen en de draad weer op te pakken.

Miléna Keizer
Miléna Keizer
Miléna Keizer
Miléna Keizer

Miléna Keizer

Mens en keuken verbinden

Tegenwoordig zijn de meeste keukens ontworpen vanuit een praktisch opzicht, voor gemakkelijke installatie en gestandaardiseerde massaproductie. 
 In plaats daarvan ontwerp ik juist voor de mens en niet voor de fabriek. Het belangrijkste doel van het ontwerp is om gebruiker en keuken met elkaar te verbinden.

Elk keukenelement heeft zijn eigen verhaal, vorm, temperament, gebruik en ervaring. Op deze manier verbind ik mens en keuken, door het daadwerkelijk iets menselijks te geven.

Kristian Riemersma
Kristian Riemersma
Kristian Riemersma
Kristian Riemersma

Kristian Riemersma

Zien en gezien worden

Dans is de taal waarmee ik spreek en heeft mij tot de ontwerper gemaakt die ik nu ben. Dans heeft voor mij de deuren geopend. Daardoor ben gaan groeien en opbloeien. Ik ging sterker in mijn schoenen staan en begon weer meer van het leven te genieten. Zo’n ontwikkeling gun ik iedereen. Door dans te gebruiken als ontwerpmethode zie ik een weg daartoe en wil ik mijn ervaringen delen. Daartoe zet ik middelen in uit de dans: tijd, kracht, ruimte en lichaam. Door bewust om te gaan met de tijd ga ik snel of vertraag ik, door kracht, geef ik mij over aan de zwaartekracht of gebruik ik al mijn energie om ervan te vluchten. Elk lichaamsdeel beweegt op zichzelf en is tegelijk verbonden met de andere lichaamsdelen. Verder speelt het een rol waar ik mij in de ruimte naartoe beweeg, of ik stil sta of alle kanten uitren. Als ontwerper wil ik de ander laten genieten, hem of haar even uit de dagelijkse nu halen en terug laten komen bij zichzelf. Ik doe dat door die ander in een onbekende situatie te zetten, waarin die nieuwe betekenissen kan vinden en hij of zij zichzelf in kan uitdagen. In de performativiteit zal iedereen de taal van het lichaam ervaren en zich kwetsbaar op durven te stellen. Mijn doel is: vermaak als voorstelling en bijdragen aan ontwikkeling als ervaring en belangrijk voelen in de wereld.

Vera Rutten
Vera Rutten
Vera Rutten
Vera Rutten

Vera Rutten

Huis van de Muzikant

Het ‘Huis van de Muzikant’ is gebaseerd op instrumentale muziek. De individuele beleving van de luisteraar staat hier centraal, er ontwikkelt zich een persoonlijk verhaal. Net als in de muziek moet ruimte gevoelens oproepen. Met het huis wil ik laten zien wat architectuur je kan vertellen. Bij het ontwerpen heb ik gebruik gemaakt van mijn eigen muzikaliteit. Het spelen van muziek creëerde een mentale ruimte om mij heen. Het luisteren naar muziek liet mij kleuren en vormen zien. Door die te gebruiken, kan het ‘Huis van de Muzikant’ een ruimtelijke sensatie en het gevoel van de muziek uitbeelden.

Isla Hofman

Isla Hofman

De stiekeme schoonheid van het transformatorhuisje

Het is enorm belangrijk om in een geglobaliseerde samenleving bewoners zich verbonden te laten voelen met hun leefomgeving. Daarbij moet de eigenheid van de omgeving worden gerespecteerd en herinnerd. Vanuit deze bevinding heb ik ervoor gekozen om in mijn afstudeeropgave transformatorhuisjes een nieuw uiterlijk te geven. Hierbij heb ik besloten om in drie verschillende Zwolse wijken, Aa-landen, Holtenbroek en Assendorp, één huisje aan te pakken. Mijn uitganspunt daarbij was de identiteit van de plek. Ik onderzoek die identiteit vanuit de geografische en culturele context. Door mijn eigen observatie van de wijk (ik), de inbreng van inwoners (zij) en bestaande data van de wijk (het) samen te voegen, is het uiterlijk van ieder huisje ontstaan en verbonden met de omgeving waar het in staat. De belangrijkste bronnen waren mijn bezoeken aan de wijken, de enquêtes en cijfers van de gemeente. Daarbij heb ik om de huisjes heen plekken gecreëerd waar de wijkbewoners ook iets kunnen ondernemen. Dit is eveneens gebaseerd op het onderzoek wat ik heb gedaan. Identiteit terugzien en ervaren in architectuur is voor mij een must in de huidige wereld, waarin gebouwen van over de hele wereld op elkaar gaan lijken en er geen verbinding meer is met de omgeving.

Michel Kelder
Michel Kelder
Michel Kelder
Michel Kelder

Michel Kelder

Architectuur als levend wezen


Als ontwerper beschouw ik architectuur als tijdelijke gebeurtenis en onze woonruimte als een ruimte die met het leven mee groeit en beweegt. Het lopend huis is als een ‘’levend wezen’’ ontworpen, als woonruimte voor 1 persoon. Het heeft een harde schil met een zachte kern die de enkele bewoner tegen een ruige landschap beschermd, de overstroomde stad in de branding. Bij extreem natuurgeweld of andere vormen van gevaar kan de bewoner, door lichamelijke inspanning, het huis verplaatsen naar en veiligere, droge ondergrond. Hier aangekomen kan het huis zich openvouwen en een woonomgeving vormen door de beschermende schil open te vouwen.

Suzanne Pack
Suzanne Pack
Suzanne Pack
Suzanne Pack

Suzanne Pack

Bezoekerscentrum binnen het stedelijke landschap

Je voelt het zonlicht op je gezicht, de wind door je haren en ervaart het gevoel van vrijheid. Een samensmelting met de omgeving om je heen. Iets dat wij in ons dagelijks leven tussen de bakstenen en glazen gevels kunnen missen. In mijn ontwerpen zoek ik naar een manier om in de architectuur een directe natuurervaring mogelijk te maken. Het bezoekerscentrum binnen het stedelijk landschap van Rotterdam legt een nieuwe laag aan op de stedelijke context. Door de focus te leggen op het toetreden van de weersinvloeden ontstaan bijkomende kansen: nieuw leven en het ontdekken van de stedelijke biodiversiteit.

Mara Beijering
Mara Beijering
Mara Beijering
Mara Beijering

Mara Beijering

Sensoff

Vanuit een handgemaakt detail ontwerp ik naar een groter geheel en onderzoek de mogelijkheden van het materiaal. Hierbij is textiel een steeds belangrijkere rol gaan spelen in mijn ontwerpen. Door gebruik te maken van stoftechnieken, zoals het maken van vouwen of plooien, kan ik ruimtelijkheid met textiel creëren of suggereren. Die flexibiliteit en tactiliteit van textiel kan onze behoefte naar bescherming, intimiteit en flexibiliteit bevredigen, in tegenstelling tot de bestaande architectuur Mijn ontwerp biedt zo’n textiele ruimte voor mensen met migraine, zoals ik zelf. Aspecten als houding, filtering van licht en geluid, groen licht en verkoeling zijn hierbij essentieel.

Instagram @marabeijering

 Celine Saas
 Celine Saas

Celine Saas

Licht van troost; een geboortecentrum en crematorium

Voor mij als persoon is de wereld om mij heen een inspiratiebron. De wereld is door mijn ogen gevuld met prachtige fenomenen die zijn ontstaan door de mens en de natuur. Deze ervaar ik als bijzonder. Voor mijn afstuderen wilde ik dan ook een bijzonder moment een plek geven.

Het Licht van Troost is een ruimte waar mensen zowel het levenslicht voor het eerst zien als waar zij afscheid van een leven nemen. Het project is gesitueerd in Texel waar er voorheen geen plek was om deze betekenisvolle gebeurtenissen plaats te laten vinden.

Het gebouw heeft een kern waar verleden (crematorium), heden (personeelsruimte) en toekomst (kraam- en verloskamers) samenkomen. Het geboortecentrum is in de duinen gegraven om dichtbij Moeder Aarde te staan. Het crematorium staat in het landschap, omringd door de natuur. Door je in de buitenlucht te begeven stroomt er vrijwel meteen nieuwe energie door je lichaam, wat zorgt dat je donkere of onnodige gedachten beter kunt plaatsen en/of loslaten. Zo heb ik de Texelaars de kans gegeven om op het eiland te bevallen en waardig afscheid van hun geliefden te nemen.

Tjitske Hartstra
Tjitske Hartstra
Tjitske Hartstra
Tjitske Hartstra

Tjitske Hartstra

De stad van de toekomst

Hoe zou de toekomstige stad eruit zien? De toekomstige stad wordt een drukke stad. De wereldbevolking zal in 2050 toenemen tot ongeveer 9,8 miljard mensen, waarvan 70% in steden gaat wonen. De manier waarop we onze steden vormgeven is daarom belangrijker dan ooit. Tijdens de lockdown van Covid-19 zien we dat steden meer ruimte creëren voor mensen en minder voor auto's. Door steden autovrij te maken creëren we meer ruimte waar we ons kunnen focussen op de kwaliteit van de openbare ruimte. We kunnen ons richten op het creëren van meer ruimte voor biodiversiteit, het stijgende water als gevolg van klimaatverandering en het creëren van meer woningen voor mensen die moeten migreren vanwege klimaatverandering. In mijn afstudeerproject schets ik verschillende scenario’s voor het centrum en een buitenwijk van Zwolle in 2050.

Paul Reedeker
Paul Reedeker
Paul Reedeker
Paul Reedeker

Paul Reedeker

The Inter-pavilion

Voor mijn afstudeerproject in het Sonsbeekpark Arnhem heb ik een gebouw ontworpen dat ruimte biedt voor een beeldententoonstelling en tegelijkertijd het openbare karakter van dit park behoudt. In dit project vind ik het belangrijk dat de ruimte voldoende aanzet geeft tot het voortzetten van de traditie van de beeldentuin, de paviljoens, het samenkomen van mensen en daarnaast mijn idee van architectonische principes laat zien. Het idee voor dit gebouw berust op de taal van deze verschillende verhalen die dankzij dit gebouw samen kunnen komen. Door intentioneel met deze fysieke en mentale subjecten om te gaan, heb ik een lichamelijk objectieve ervaring gecreëerd die inspireert tot een subjectieve gewaarwording.

Ruimte, object en mens zijn hier constant in gesprek met elkaar.

Anne ter Mull
Anne ter Mull
Anne ter Mull
Anne ter Mull

Anne ter Mull

Ontvankelijkheid vergroten voor de kleine dingen in de openbare ruimte

Ik liep door de stad Zwolle met mijn hoofd vol verschillende gedachten. De zon scheen kort en fel door de wolken de straat in. Op de gevel zag ik ineens een gekleurde licht vlek, die langzaam van vorm en intensiteit veranderde en vervolgens verdween. Hierdoor keek ik opeens met meer aandacht en een open houding naar mijn dagelijkse omgeving. Met mijn blik omhoog gericht, liep ik langzaam verder en zag op dezelfde muur roest vlekken, deze waren ontstaan door waterdruppels. Gewoonlijk zou ik hieraan voorbij gelopen zijn, maar nu viel het kleine me juist op.

De ontvankelijke houding naar de dagelijkse omgeving wil ik met mijn ontwerpen stimuleren bij de gebruiker, zodat we in onze snelle, drukke maatschappij stil kunnen staan bij de dingen om ons heen en een moment van zijn hebben. Op die manier kunnen we met een onbevangenheid onze omgeving intenser beleven, hebben we meer aandacht voor kleine dingen en kunnen we ons weer verwonderen.

Met het afstudeer project heb ik een methode ontwikkeld om de ontvankelijkheid te stimuleren op elke willekeurige plek in een stad. Dit heeft geleid tot drie verschillende ontwerpen waarvoor drie fascinaties belangrijk waren: het ontdekken, de sensatie van het struinen door de buitenruimte en het observeren van kleine dingen.

Hilda Wijnen
Hilda Wijnen
Hilda Wijnen
Hilda Wijnen

Hilda Wijnen

Het prikkelarme plein

Omdat deze tijd een tijd is waar prestatiedruk veel aan de orde komt, heb ik een plek voor de studenten van Hogeschool Windesheim ontworpen waar je letterlijk kan weglopen van dagelijkse prikkels. Een plein waar de activiteit van het lopen centraal staat. Door het bewandelen van dit plein focus je je automatisch op de bewegingen die je maakt tijdens het lopen, wat je helpt om meer controle te krijgen over je ademhaling en je gedachten los te laten. Dit zorgt ervoor dat jij je meer kan ontspannen. Het is een mogelijkheid om jezelf op te laden, om vervolgens weer optimaal deel te kunnen nemen aan de wereld om ons heen.

Eva Visch
Eva Visch
Eva Visch
Eva Visch

Eva Visch

Rethinking Closeness

Tijdens COVID-19 lijkt nabijheid ver weg. Vastgelegde routes nemen controle over onze beweging door de ruimte. Plexiglas-  en beeldschermen voelen koud aan. Ik merk dat contact in de vorm van alleen zien en horen niet voldoet. Men wil de warmte en beweging voelen van de ander.

Door te werken vanuit huis ben ik opzoek gegaan naar zachtere manieren van afschermen. Een afscherming die geen afstand creëert maar een plek wordt voor nabijheid en aanraking.

In een samenleving waarin controle en perfectie het hoogste doel lijkt zoek ik als ontwerper naar een meer humane manier van ruimte maken, een die intuïtief en zacht aan voelt.

Door mijn eindwerk te richten op nabijheid in tijden van COVID-19 veranderde mijn werk net als de leefregels per moment.

Yolanda Hettema
Yolanda Hettema
Yolanda Hettema
Yolanda Hettema

Yolanda Hettema

Spelend wonen

“Ik zie het leven als een speelplaats, waar er ruimte is om te gaan ontdekken.”

Spelen is een manier om de wereld te verkennen. Hierin kan je eigen keuzes maken en nieuwe dingen uitproberen. Het spel laat ons vrijheid ervaren.

Het spelend wonen gaat over een huis wat spel uitdaagt. Er ontstaat een interactie tussen ruimte en lichaam, waarbij je als bewoner steeds weer moet nadenken over hoe je beweegt. Er wordt gevraagd om steeds weer creatief na te denken. Hoe ga ik met de ruimte om? Wat is er mogelijk? Op die manier draagt spelen bij aan je ontwikkeling.

Finals 2019

Irina Asaturyan

Irina Asaturyan

Escapisme

We leven in een hectische samenleving die veel van ons vraagt, soms te veel. Zo is het aantal meldingen van verwarde personen de laatste jaren fors gestegen in Nederland. Ook in Zwolle is het aantal met 50% toegenomen. De belangrijkste reden voor de stijging van het aantal verwarde personen, komt door de bezuinigingen van de gezondheidszorg. Het gaat vooral om kwetsbare mensen, die de grip op hun leven dreigen te verliezen en hulp nodig hebben. Fantasie en verbeelding kunnen helpen om te ontkomen aan de chaotische samenleving. Uit mijn onderzoek blijkt dat vooral verwarde mensen hier baat bij hebben. Daarom heb ik kleine openbare ruimtes ontworpen waar deze mensen zich terug kunnen trekken. Met behulp van dromen, literatuur en eigen tekeningen van fantasiewerelden heb ik deze ruimtes vormgegeven. Verwarde mensen kunnen hiernaartoe ‘vluchten’ en de rode noodknop inschakelen als ze hulp nodig hebben.

Zoey Benschop

Zoey Benschop

Ontwerpen door een filmische bril

Je kunnen identificeren met een karakter in een film, anderhalf uur wegdrijven in een spannend verhaal… we kennen het allemaal. De film is zo opgebouwd dat je steeds opnieuw geprikkeld wordt om verder te kijken. Dat aspect spreekt mij als ontwerper aan.

Maar wat doet de schuring van een functionele ruimte in combinatie met filmische aspecten? En wat heeft dat voor consequenties voor de architectuur van nu?

Het onderzoek naar film resulteerde in een case-study van een theater en ontmoetingsplek die de bezoeker stap voor stap ontdekt. Film maakt onder andere gebruik van verhaalstructuren (opbouw, spanningsboog, cliffhangers) maar ook van camerabewegingen en montage. Ik maak in het bijzonder gebruik van de gekaderde weergave, fragmentatie en perspectiefwisseling. Op die manier breng ik de filmische blik terug in mijn ontwerp. Deze aspecten zijn onder andere terug te vinden in mijn plattegrond.

De bezoeker loopt door mijn theater zoals een film.

Britt van Bijsterveld

Britt van Bijsterveld

Architectonisch textiel

‘’Textiel is altijd al een ondergewaardeerd product geweest in de architectuur. De gedachte dat textiel alleen als decoratie kan dienen wil ik doorbreken. Ik wil bewijzen dat textiel ook architectonisch kan zijn.’’ – Britt van Bijsterveld

Voor mij als ontwerper is textiel altijd al een belangrijk materiaal geweest. Twee aspecten spreken mij hierin vooral aan: allereerst de beweeglijkheid van het materiaal. Textiel is gemakkelijk te vervormen, vouwen, plooien en rekken. In mijn werk ondergaat textiel altijd een metamorfose, begint als platte lap en eindigt in een driedimensionale vorm. Daarnaast is tactiliteit een belangrijk aspect. Het gaat mij vooral om de zachte kant ervan, de warme uitstraling, die de mens een beschut gevoel geeft. Textiel is in staat het lichaam zo te omhullen dat het er bijna mee samenvalt en je het kunt zien als een tweede huid.

Textiel is een middel om mens en architectuur dichterbij elkaar te brengen.

Yasmin van den Brink

Yasmin van den Brink

Natuurlijk ervaarbare architectuur

Zuurstofrijke lucht in je longen, de wind door je haren, het zonlicht schijnt tussen de bladeren door, een gevoel van vreugde en ontspanning stroomt door je lichaam. De natuur heeft de mens veel te bieden wat we in de gebouwde omgeving niet kunnen evenaren. Als ontwerper stel ik mezelf de vraag: Hoe kunnen we ruimte als natuurlijk laten ervaren?

Na het analyseren van de natuur kon ik beter duiden wat we in de gebouwde omgeving missen. Zo biedt de natuur veel variatie in landschappen, zijn er diverse uitzichten en zijn natuurlijke structuren vrij en scheef gepositioneerd.

Deze kenmerken gebruik ik onder andere als uitgangspunt in mijn case study; het logeerhuis voor dementerende ouderen. Deze doelgroep komt weinig buiten maar heeft wel behoefte aan de helende werking van de natuur. In dit ontwerp geef ik antwoord op de ruimtelijke behoefte van de ouderen, op een manier die we als natuurlijk ervaren.

Neri van Burken

Neri van Burken

Als ontwerper ben ik choreograaf

Als ik dans ben ik me bewust van mijn lichaam en de ruimte daaromheen. Ik focus en word mij bewust van mijn gebaren, bewegingen en de ruimte die ik in neem. Mijn richtingsgevoel wordt versterkt en hoe ik me verhoud tot anderen ook. Ik ben waar ik ben en bij wat ik doe: bewegen.

Als ontwerper vind ik beweging ten opzichte van de ruimte interessant. Ik werk als een choreograaf. Een choreograaf stuurt de danser in beweging in de ruimte. Hij bedenkt op welk moment welke beweging uitgevoerd moet worden en in welk tempo dit gebeurt.

In het woonhuis zie je hoe de gebruiker danst. Door samenwerking tussen beweging en ruimtelijke elementen komt de choreografie tot stand. Door bijvoorbeeld het duwen, trekken, zwaaien, draaien en op de tenen lopen nodig ik als ontwerper de gebruiker uit om te dansen.

Claudia van Daatselaar

Claudia van Daatselaar

Transitiezones

Hoe bewegen mensen zich door openbare ruimten en hoe kan ik hen daarin sturen?

Deze vraag houdt mij als ontwerper bezig. In openbare gebouwen is namelijk niet altijd duidelijk waar je wel en niet mag komen. Daarom maak ik mijn ruimten zo, dat ik mensen help hun weg te vinden.

Op station Zwolle heb ik een ontmoetingsruimte ontworpen. Deze ruimte is verdeeld in zones. Er is een werk- en ontmoetingsruimte voor studenten en ’s avonds kunnen ook bezoekers lezingen bijwonen en een drankje nemen. Het moet dus duidelijk zijn welke zones voor welke doelgroep bedoeld zijn. Om dit te bereiken, creëer ik transitiezones die de gebruikers helpen om zijn of haar weg te vinden. Bij deze transitiezones is het belangrijk wat de ruimtelijke ingreep met je doet. Stoot hij je af of trekt hij je aan? Op deze manier reik ik de gebruiker een handleiding voor het gebouw aan.

Anneloes van Dijk

Anneloes van Dijk

Gevoel van aanwezigheid

Eenzaamheid is een veelvoorkomend probleem onder ouderen, maar ook onder andere alleenstaanden, zoals studenten. Zo geeft ongeveer de helft aan zich eenzaam te voelen én zijn er extreem eenzame mensen met slechts één keer per maand sociaal contact.

Veel alleenstaanden wonen in een grotere woning, die meer dan genoeg ruimte biedt voor een extra bewoner. In mijn ontwerp verbind ik twee mensen met elkaar, maar laat hen vooral in hun waarde: ieder een privé mét het gevoel van de aanwezigheid van de ander, zoals je vroeger, wanneer je in bed lag, het gebrom van je vaders stem door de vloer heen hoorde.

Ik heb verschillende modules ontworpen aan de hand van de aspecten zicht, beweging, geluid en licht. De gebruiker kan zowel keuzes maken tussen de modules, als binnen de modules. Elke module versterkt op zijn eigen manier het gevoel van aanwezigheid binnen een woning, om zo de eenzaamheid te verminderen.

Else Harmsen

Else Harmsen

Het gesprek

Het begint met een gesprek. De ontwerpmethode die ik heb ontwikkeld gaat erom dat ik de persoon waar ik voor ontwerp zo goed mogelijk leer kennen. Wat vind jij leuk om te doen? Wat zijn de dingen waar je moeite mee hebt? Op welke momenten kun je wat extra rust gebruiken?

Mijn ontwerpmethode is gebaseerd op een reeks gesprekken waar een overkoepelende ontwerpvraag uit voortvloeit. In de case study die ik nu heb gedaan is de hoofdvraag: ‘Hoe kan ruimte aansturen op zelfstandigheid?’ Wanneer je reikt naar je favoriete mok op de bovenste plank, kan je er bij zonder een krukje te hoeven pakken. Als je je eenzaam voelt, valt de schaduw van je geliefde op de vloer. Op het moment dat jij doucht, valt een lichtstraal de ruimte in.

Het begint met een gesprek en het eindigt met je nieuwe favoriete plek.

Marie Hong

Marie Hong

Seeing playfulness in a generation+ house

My final case study of the 3+Generation house was inspired by my previous project on the “Freedom of play” that focused on linking children, parents, and elderly in a public space through play.

Now the focus of the 3+Generation house brings a family of different age groups into a house in a city. While this is a common practice in some parts of Asia, this is relatively a new concept in the Western world. This brings me to fuse my background from Asia and my integration in the Netherlands, where in Asia we lack privacy in a generation home and in the Netherlands where there is a lot of privacy. Finding a balance between the 2, I imagine a house that changes as we age.

Marjolein Hoornenborg

Marjolein Hoornenborg

Natuur

Met het ontwerp van de ommuurde tuin en een speelplek stel ik mij de vraag hoe wij ons, als mens maar toch ook dier, positioneren ten opzichte van de natuur in de groene stad Zwolle.

Shayenne van der Kamp

Shayenne van der Kamp

Van Verhaal naar Architectuur

Ik wil de bezoeker laten herdenken, niet door te informeren maar door ze een ervaring te geven.

De slag om Arnhem was vanaf de eerste dag al gedoemd te mislukken. De geallieerden hadden zich met man en macht klaar gemaakt voor de strijd tegen de Duitsers.

Hotel Dreyeroord was de noordelijkste punt van het hoefijzervormige gebied tot aan de Rijn dat ze verdedigden. Door die vorm konden die geallieerden zich altijd terugtrekken over het water. Maar door inschattingsfouten werd wat een bevrijding had moeten zijn tot een groot drama.

Buurtbewoners vluchtten of probeerden ergens te schuilen. De overbuurjongen schuilde in de kelder van Hotel Dreyeroord, aan de overkant van de straat zag hij zijn zusje naast het huis. Bommen en granaten werden gegooid. Ze werd geraakt door een scherf van een granaat. Hij zag voor zijn ogen hoe zijn zusje stierf. Lijken van geallieerden en Duitsers opgestapeld tot aan de ramen van Dreyeroord.

Suzanne Koolman

Suzanne Koolman

Anonimiteit

Ken je dat? Dat je soms even anoniem zou willen zijn? Dat je niet als individu gezien wilt worden, die voortdurend het beste uit zichzelf moet halen? Als iemand die voortdurend in de schijnwerpers staat en beoordeeld wordt op haar kwaliteiten?

Soms zou ik op willen gaan in de omgeving, net als de berg Sainte-Victoire in één van de schilderijen van Paul Cézanne. In het schilderij zit een tweedeling, het landschap heeft allemaal groen- en bruintinten. En de berg, die eigenlijk bij het landschap hoort, is opgebouwd met blauwtinten zoals de lucht. Door de structuur van vlakken en kleuren is de berg opgegaan in de lucht, zichtbaar, maar niet opvallend. Ik zou me graag voelen als de berg Sainte-Victoire.

Door middel van een handgeweven laag tussen mij en het publiek, laat ik het effect van de Sainte-Victoire werkelijkheid worden. Ik laat mezelf optisch opgaan in de omgeving. Om zo anonimiteit mogelijk te maken.

Jantine Nagel

Jantine Nagel

Actualisering van monumenten

Monumenten zijn gebouwen met een cultuurhistorische- of wetenschappelijke waarde. Ze zijn bepalend voor het stads- of dorpsgezicht en vertellen ons meer over de geschiedenis en de opbouw van de plek waar ze staan.

Wij als mensen verhouden ons tot monumenten. Het zijn herkenningspunten. Ze vertellen ons iets over de structuur en de opbouw van onze omgeving en hoe wij ons binnen die omgeving bewegen. Maar een gebouw vertelt meer dan de geschiedenis. Het kan geactualiseerd worden met aandacht voor het bestaande.

Als ontwerper zie ik het als mijn taak om een relatie tussen oud en nieuw tot stand te brengen. Ik doe dat door de gebouwen op drie verschillende wijzen te benaderen: gelijkwaardig aan vorm, in contrast met vorm en als voortzetting van de bestaande dialectiek van het gebouw. In dit proces zal ik continu naar de verhoudingen tussen het monument, de omgeving en naar ons als mens kijken. Zo ontstaat een nieuwe relatie met het gebouw.

Inez van der Steen

Inez van der Steen

Galerie of gang?

Lopend door een steriele gang, waar geen eind aan lijkt te komen, ga ik op bezoek bij mijn opa in het ziekenhuis. Herken je deze situatie? Je zieke familielid is aan bed gekluisterd.

Uit onderzoek blijkt dat 85% van de patiënten het bed uit kán. De praktijk is echter anders, maar waarom? In veel gevallen draagt beweging bij aan het genezingsproces.

Als interieurontwerper zoek ik aanvankelijk niet naar functionele, maar naar esthetische oplossingen voor dit probleem. Deze ontleen ik aan de beeldende kunst waarin ik kijk naar de ruimtelijke werking van vormen, lichtval, ritme, kleur en tactiliteit van materialen.

Door de gang te benaderen als galerie maak ik de patiënt weer nieuwsgierig. De ruimtelijke aspecten van kunst gebruik ik om het brein en het lichaam te prikkelen en de lange steriele gang te doorbreken. Een functioneel gebouw als het ziekenhuis, hoeft namelijk niet altijd onaantrekkelijk te zijn.

Esmee Tabor

Esmee Tabor

Mijn huis is een hondje

Als ruimtelijk ontwerper houd ik mij bezig met het thuiskomen van de bewoner. Bij het thuiskomen in mijn ontwerpen wordt de bewoner verwelkomd, zoals een hondje dat doet. Dit verwelkomen gebeurt door herkenning, sturing, zichtlijnen en lichtinval. Hierdoor word je getriggerd om bij de entree naar binnen te gaan.

Als afstudeerwerk heb ik starterswoningen ontworpen in een gezamenlijke woonvorm. Het gevoel van thuiskomen krijg je in dit ontwerp op twee plekken. Eerst kom je samen met je medebewoners binnen in de gezamenlijke ruimte, daarna ga je vanuit de gezamenlijke tuin naar je eigen woning. Je komt thuis op je eigen plek. Bij het thuiskomen in de gezamenlijke ruimte gaat het om sociale contacten en er voor elkaar zijn. Bij de eigen woning gaat het om de drukte van de dag loslaten en opladen. Binnenkomen is thuiskomen en thuiskomen is thuis zijn.

Marjolein Tolsma

Marjolein Tolsma

Het nieuwe rijtjeshuis

“Een schaduwspel op de gevel, ik hoor de deur opengaan. Een koude bries glijdt langs mijn huid en neemt een aangename geur van regen na een zomerse dag mee de woning in. Plotseling ontstaat er een lichtstrook op de vloer, waarschijnlijk is onze zoon thuis.”

De zintuiglijke waarneming staat centraal in mijn ontwerpen. Het gaat niet alleen over visuele hoogstandjes, maar over dat wat we met ons lichaam waarnemen. Hierin staan ervaring van materiaal, temperatuur en sferische kwaliteit die het geheel tot stand brengt centraal.

We zijn ons tegenwoordig nauwelijks bewust van de wereld om ons heen. Ik wil de bewoners ‘stil’ laten staan bij de schoonheid die de alledaagse omgeving ons biedt. Dit doe ik door voelbare overgangen tussen openbaar en privaat te maken en door kleine fenomenen te creëren. Op deze manier zet ik mijn persoonlijke fascinaties in om het rijtjeshuis te herwaarderen.

Fleur van Veldhuisen

Fleur van Veldhuisen

Dans

Je zwiert je linkerarm, je heft je linkerbeen, wind langs je gezicht.

Je hand nadert, langzaam til je me op, we verbroederen.

We ontdekken elkaar, soms komen we samen, soms nemen we afstand.

Jouw lichaam ontdekt mij, we reageren op elkaar, onze bewegingen worden één.

Eén in gedachten, een andere wereld, de wereld van de dans.

Dit is de situatie die je beleeft, een object bedoelt voor de scholieren. Lichaamsbeweging is van groot belang voor de gezondheid en helpt bij de lichamelijke ontwikkeling. Beweging stimuleert de sociale factor van de scholieren, leerlingen dansen met elkaar. Ze ontmoeten elkaar door de latten te bewegen. De leerling danst met het object en danst met de ander. Zo ontstaat er een dansstuk. In mijn ontwerp mogen scholieren hun expressie tonen via het dansende lichaam om zo hun plezier en geluk te kunnen uiten.

Maartje Wiemer

Maartje Wiemer

Pauze

Een plek langs de snelweg, vaak ben je er maar even. Het is een plek waar vrachtwagenchauffeurs wachten totdat ze weer verder kunnen rijden. Gezinnen eten snel wat op koude stalen bankjes, op een grasveld wordt af en toe even een hond uitgelaten. Deze plek is een doorgangsplek die voornamelijk uit asfalt bestaat met hier en daar een boom, een plek die haast en vooruitgang symboliseert. Het is een metafoor voor onze samenleving in zijn geheel.

In mijn project zijn de onderbrekingen van die haast belangrijk: een kleine pauze waarbij je een wandeling maakt, de omgeving verkent of ergens rustig gaat zitten. Het gaat erom dat het perspectief tijdens de pauze niet op de haast en voortgang is gericht maar op een moment van rust. Stel je ziet een heuvel met daarop een paviljoen gelegen, terwijl je de heuvel op loopt vergeet je even dat je langs de snelweg staat.

Tim Zomer

Tim Zomer

Het aarden van het (gescheiden)kind

Mijn afstudeerproject gaat over het kind dat leeft in co-ouderschap. Dit zijn kinderen die zowel in geplande co-ouderschap (wensouders) als ongeplande co-ouderschap (door scheiding) leven. Deze kinderen hebben meerdere huizen waartussen zij heen en weer moeten reizen. Om het kind zich meer thuis te laten voelen is het van belang dat er in beide huizen dezelfde herkenbaarheid te vinden is. Het frame van mijn object is hierbij het element dat in beide huizen hetzelfde zal zijn. De toepasbare persoonlijke elementen zijn door het kind mee te nemen bij de wisseling van huis. De elementen kunnen op identieke wijze op het object geplaatst worden, zodat bij zowel de ene als de andere ouder de ruimte voor het kind hetzelfde zal zijn. Het kind neemt de persoonlijke elementen steeds met zich mee. De persoonlijke spullen en geur zijn herkenbaar en bieden het kind een gevoel van geborgenheid in een steeds wisselende omgeving.

Finals 2018

 “what I got/what I need”

“what I got/what I need”

Bregje Tjallinks

Ik ben een conceptueel ontwerper. Een probleemstelling onderzoeken en ruimtelijk ontwerpen beschouw ik als dezelfde bezigheid. Nieuwe ideeën die ontstaan test ik meteen binnen het kader van een ontwerpopdracht, zo dienen mijn onderzoeksgegevens dus als voedingsbodem voor mijn ontwerpen.   In mijn huidige afstudeerproject “what I got/what I need” heb ik alles dat ik bezit gefotografeerd, om antwoord te krijgen op de vraag: welke spullen heb ik echt nodig, en waar kan ik zonder leven? In onze maatschappij waar spullen kopen een dagelijkse bezigheid is, moeten we onszelf afvragen of dit ook minder kan.   Van de 866 voorwerpen in mijn woning gebruik ik 211 dagelijks en 655 spullen nauwelijks. De identiteit van een mens verandert, maar het aantal bezittingen dat een mens heeft groeit. Dit leidt tot een ruimtelijk probleem: we hebben steeds meer ruimte nodig voor steeds meer spullen. Hoe ziet onze woning eruit wanneer we alleen bezitten wat voor ons essentieel is?

Demi Kruissen

Een nieuw dorp

Kijk naar al die gebouwen, kijk verder, staan ze leeg? Bijna 16% van Nederlandse bedrijfspanden staan leeg, ik zie mogelijkheden om deze oppervlaktes te gebruiken voor een ander doel. Starters kunnen moeilijk een huurwoning vinden. Ik heb starterswoningen ontworpen in een leegstaand bedrijfspand met een ander soort woning als we gewend zijn.

Stel je deze nieuwe manier van wonen even voor, een groot gebouw waar je binnen komt in grote openbare woonkamers. Je kan bij iedereen gaan zitten of je gaat tuinieren of werken in de werkplekken

Het is een kantoorpand in Arnhem net buiten het centrum. Het pand staat al jaren leeg, met mijn ontwerp komen hier 65 studio’s. Het dorpse gevoel zit hem in de plekken buiten je studio, de woonkamers, tuinen en werkplekken die voor iedereen zijn zorgen er voor dat je meer contact hebt met je omgeving. Zo leef je in een klein dorp in een groot gebouw.

Erik Baas

Wonen, daglicht als leidraad

Als ontwerper werk ik vanuit kennis, door kennis ervaar ik vrijheid om te ontwerpen. De afgelopen studiejaren heb ik mij verdiept in verschillende vormgevingsvraagstukken, en door kennis kunnen ervaren en toepassen.

Wonen is een leidend thema binnen mijn ontwerponderzoeken. Uit mijn scriptieonderzoek naar de betekenis van wonen blijkt dat wonen gezien kan worden als het ‘zich bevinden’. Deze grondbetekenis wijst erop dat ‘zich bevinden’ zeker niet mag worden opgevat als een alleen maar passief constateren. Het is veel meer een actief, continu aantreffen en ontdekken van zichzelf. Met andere woorden gaat het wonen over de ervaring van de bewoner die door invloeden van buitenaf steeds aan verandering onderhevig is.

Niets is veranderlijker dan het daglicht, daarom onderzocht ik het daglicht en de gang van de zon. Aan dit onderzoek verbond ik conclusies over de plaats van functies in het huis, maar ook waar wel of juist geen raamopeningen aanwezig moeten zijn. Zo ontstaan er binnen mijn rijtjeshuis voortdurend veranderende ervaringen. Door de af,- en aanwezigheid van daglicht op specifieke tijden en specifieke plekken komen de verschillende woonfuncties tot uiting. Zo ontstaat er een specifieke plek voor; slapen, verkeren, baden, koken, ontbijten, opbergen, weggaan/binnenkomen, werken, middag,- en avondeten en ontspannen.

Esmee Kiewiet

Mijn werk ligt op het snijvlak van kleding en ruimte. Hiermee wil ik laten zien dat textiel meer is dan alleen een decoratie. Het biedt een vorm van ruimte die zacht, lichamelijk en tactiel is tegenover het harde van architectuur. In deze groeiende digitale wereld zijn we daar juist steeds meer naar opzoek: bescherming, omarming en verwarming.

Door te kijken naar houdingen kan ik de perfecte lichaamsomarming vinden en door stevigheid te creëren in het textiel blijft het op zichzelf staan als een constructieve vorm.

Frederieke Hakman

Speed-pee

“Even snel naar het toilet en weer door.”

Nederland telt zo’n 565 openbare toiletten die dag en nacht beschikbaar zijn. Slechts een derde is toegankelijk voor vrouwen. Zij struinen tevergeefs vaak heel wat af in hun zoektocht naar een geschikt toilet waar zij even snel hun behoefte op kunnen doen. Ik herken mezelf in al die vrouwen en vraag mezelf regelmatig af wat ik zou doen in het geval van hoge nood. Hou ik het op, of plas ik midden in de openbare ruimte van de stad?

Het gebrek aan vrouwenurinoirs laat zien dat mannen nog altijd de norm zijn. Als ontwerper voel ik mij geroepen om met mijn ontwerp een steentje bij te dragen aan de emancipatie voor vrouwen. Hoe kunnen we anders verwachten dat vrouwen en mannen in het dagelijkse leven gelijk worden behandeld, als dat op sanitair niveau al niet eens geldt? Een feministisch statement tegen het gebrek aan openbare toiletten!

Ilse Boersma

De ‘prikkelarme woning’

Onze westerse samenleving brengt steeds meer prikkels met zich mee. Hierdoor moeten wij veel schakelen in ons hoofd en bereiken we steeds meer de grens van ons kunnen. Deze prikkels moeten wel allemaal verwerkt worden anders worden we ziek.

Om die prikkels te kunnen verwerken hebben we een goede thuis basis nodig. Een woning waar weinig prikkels aanwezig zijn en waar onze hersenen gestimuleerd worden deze te verwerken. Dit zorgt ervoor dat er een volledige verwerking van prikkels mogelijk wordt. In het proces van verwerking is rust een belangrijk element. Tot rust komen is iets dat ik bijvoorbeeld persoonlijk nodig heb om binnen deze samenleving te kunnen leven.

Doormiddel van architectuur kunnen we volledige verwerking van prikkels bewerkstelligen. Ik zie dit als de manier om mezelf binnen deze samenleving te kunnen zijn. Volgens mij geldt dit voor ieder mens. Daarom is het mijn streven om de ‘prikkelarme woning’ te ontwerpen.

Jolanda Buitenlaar

Van lijn naar ruimte Binnen onze maatschappij, waarin snelheid en onvoorspelbaarheid de boventoon voeren, ben ik opzoek naar onveranderlijke steunpunten. In de ruimte gaat het daarbij om oriëntatiepunten, vaste standpunten, die stabiel zijn en evenwicht tonen. Ik zoek naar standaard maten, harmonische proporties en natuurlijke wetmatigheden. Het onderzoek dat ik doe, gaat dan ook uit van het stabiliserende effect van de lijn. De lijn geeft houvast, zoals een barre steun en houvast biedt aan een balletdanser tijdens het oefenen. De lijn is het eerste dat de ontwerper op papier zet. Deze lijnen hebben een verhouding, een spanning, een richting en een gevoel in zich. Hoe dit word vertaald naar 3D maquettes, onderzoek ik door elke stap van het ontwerp te onderzoeken, te analyseren en te beoordelen. Hierdoor ontstaat een ontwerpproces dat zich beweegt tussen het 2D vlak en de 3D wereld die soms samen komen.

Jordy Vijfschaft

Tussen de bladeren

De manier van wonen en leven in onze maatschappelijke wereld stijgt langzamerhand boven onze groengebieden uit. Wij mensen zijn prima in staat onze kennis en technologie van bouwen en vormgeving te laten samenwerken met de natuurlijke krachten van de wilde natuur. We gebruiken immers de natuurlijke omgeving om ons op te laden en vrij te voelen. Een stukje aarde waar we niet zonder kunnen. We maken er te weinig gebruik van en veroorzaken daardoor een steeds grotere kloof. Door het plaatsen van mijn unit streef ik naar een situatie waar bosrijke omgevingen meer aandacht krijgen. Naarmate de mens in de unit verblijft, rolt de cabine rond door de natuur. Door onder andere innovatieve toepassingen op de unit zorg ik voor het stimuleren van elkaars aanwezigheid. Zo zorgen we gezamenlijk voor een mooie en gezonde omgeving.

Kirsten Quicken

Door integratie van arbeidsmigranten de bevolkingskrimp tegengaan

Arbeidsmigranten zijn hard nodig in onze maatschappij en dragen bij aan onze welvaart. Zelf zie ik arbeidsmigranten als hardwerkende mensen die een goede woonplek verdienen. Ik heb mij afgevraagd hoe arbeidsmigranten meer in onze samenleving kunnen integreren en zich vervolgens vestigen in Nederland. Dit zal de krimp tegen gaan en voorzieningen kunnen behouden blijven of keren weer terug. Het ontwerp moet het woningtekort onder deze mensen verminderen en eveneens de eerste stap van integratie faciliteren. De locatie van de woningen binnen de bebouwde kom en de open structuur van het ontwerp zorgen ervoor dat nieuwe en oude bewoners gemakkelijker contact met elkaar leggen en de samenhorigheid wordt versterkt. Daartoe dragen ook de activiteiten bij die zich in het dorpspark afspelen, zoals fitness, zitplekken en kruidentuintjes.

Mijn project zal bijdragen aan de integratie van arbeidsmigranten en een positieve kijk op de arbeidsmigranten.

Lauren Voorthuijsen

Als ontwerper stel ik mezelf vragen met betrekking tot de functie van ruimte en hoe de mens zich verhoudt tot de ruimtes om zich heen. Ik hoop ontwerpen te maken die in hun functie vloeibaar zijn. Met mijn afstudeerproject wil ik laten zien dat ruimte een product is dat zich laat gebruiken door de mensen er in en omheen. Mijn afstudeerproject is een zitmeubel dat door de gebruiker te transformeren is naar binnenruimte. Het meubel is te gebruiken als een verblijfsplek voor een buitenruimte van de stad, zoals een park of een plein.

Na het transformeren kan men binnenstappen in het object. Wat hiervoor een openbare zitplek was is nu een afgeschermde en intieme binnenruimte. De grens tussen publieke en private ruimte is vloeibaar geworden.   Ik wil de voordelen van onderling contact uitvergroten en stimuleren. Mijn meubels creëren een basis waar vriendschappen kunnen ontstaan, vertrouwen kan groeien en men een gevoel krijgt van veiligheid. Mijn afstudeerproject geeft antwoord op onze wisselende behoefte aan publieke of privé ruimte. Waarbij het transformerende aspect tussen deze twee centraal staat.

Rabia hasret Demir

“Pray in solidarity, live with peace.”

Discriminatie is een gedragsvorm wat mij in mijn ontwerpen al langere tijd bezig houdt. We leven in een multiculturele land waardoor ik vindt dat wij juist een goed voorbeeld moeten zijn voor de rest van de wereld.

Voor het verminderen van discriminatie vind ik het een sterk gegeven om mensen doormiddel van architectuur in vrede bij elkaar te brengen. Om dit streven te behalen heb ik het nieuw gebedshuis ontworpen; “Het gezamenlijke gebedshuis”. Men ziet in dit gebedshuis een harmonieus geheel van door elkaar stromende geloofsovertuigingen. Er is geen directe “eyecatcher” zoals bijvoorbeeld een altaar, waardoor men sneller het gevoel van één harmonieus geheel krijgt. Doordat alle belangen en rituelen door/naast elkaar worden uitgevoerd en geen belemmering voor elkaar zijn, krijgt elk individu de kans om zijn rituelen uit te voeren. Dit gegeven zorgt er voor dat er nieuwsgierigheid opgewekt zal worden en men open zal staan voor een ander individu.

Rosalie Moesker

“You are in a blurry cloud in your head and suddenly something brings you there”

Mijn plein-ontwerp trekt de mens vanuit het hoofd de ruimte in. Innerlijke aanwezigheid is een fenomeen dat kenmerkend is voor de hedendaagse mens. Het laten zijn in plaats van enkel het bestaan beschouw ik als mijn ontwerpopgave. Ervaringsmomenten inbouwen die veel dieper gaan dan alleen er langs lopen. We zoeken geen overzicht meer, accepteren dat het flarden zijn die langs ons heen vliegen en met onze aandacht zijn we altijd ergens anders. 

Maar door fysieke en mentale ervaringsmomenten komen we vanuit onszelf in de ruimte terecht. Dat gebeurt bijvoorbeeld wanneer je van de schaduw plotseling de zon in loopt. Herken je dat? Vanuit de koelte wandel je over deze grens en ineens voel je de warme zonnestralen op je huid. Mijn plein-ontwerp is opgebouwd uit 13  ervaringsprincipes. Je staat er niet bij stil, maar je bent wel uit je hoofd.

Tessa Steunenberg

Met mijn ontwerpen streef ik ernaar om mogelijkheden te creëren waardoor men minder plaatsgebonden is. In 2050 leeft meer dan 75% van de bevolking in steden waardoor er steeds minder woonruimte beschikbaar gaat worden. Ook worden we steeds mobieler waardoor er meer vraag komt naar tijdelijke verblijfsplaatsen. Voor mijn afstuderen heb ik daarom een koffer ontworpen die zich uitvouwt tot woonruimte. De koffer kan neergezet worden op daken van woningen en tuinen van mensen. Om mensen te ontmoeten en te kunnen werken maak je gebruik van de stad. Een café of park om mensen te ontmoeten en een restaurant om samen te eten. Keuken en sanitair gebruik je van de bewoner waar je op dat moment verblijft. Je neemt hierdoor weinig ruimte in en krijgt direct contact met de lokale bewoners. Doordat je mengt met de lokale bevolking voeg je je sneller samen en word je onderdeel van de stad.

Veerle Elshof

Luisterend ontwerper Het platteland krimpt. De mensen trekken weg en laten lege plekken achter in de kleine dorpen. Als ontwerper uit zo’n dorp kan ik de krimp en de gevolgen hiervan verzachten. Methodisch via workshops en bijeenkomsten betrek ik de bewoners van het dorp bij het ontwerp van het nieuwe dorpsplein. Het nieuwe dorpsplein is de openbare sociale ruimte voor de dorpelingen. Om de lokale gemeenschap opnieuw met elkaar te verbinden. Hier ontmoeten en werken de dorpelingen met elkaar samen. Daarnaast biedt het plein de mogelijkheid dorpelingen gebruik te laten maken van hun eigen gevraagde behoeften. Bijvoorbeeld de wachtplek. Hier wachten de dorpelingen om met elkaar mee te rijden naar de supermarkt in een volgend dorp. Daarnaast biedt het plein plek voor centrale evenementen zoals de jaarlijkse sinterklaasintocht of het optreden van de lokale muziekfanfare.

Elise van Wolfswinkel

Speed-pee

Speed-pee

Frederieke Hakman

“Even snel naar het toilet en weer door.”

Nederland telt zo’n 565 openbare toiletten die dag en nacht beschikbaar zijn. Slechts een derde is toegankelijk voor vrouwen. Zij struinen tevergeefs vaak heel wat af in hun zoektocht naar een geschikt toilet waar zij even snel hun behoefte op kunnen doen. Ik herken mezelf in al die vrouwen en vraag mezelf regelmatig af wat ik zou doen in het geval van hoge nood. Hou ik het op, of plas ik midden in de openbare ruimte van de stad?

Het gebrek aan vrouwenurinoirs laat zien dat mannen nog altijd de norm zijn. Als ontwerper voel ik mij geroepen om met mijn ontwerp een steentje bij te dragen aan de emancipatie voor vrouwen. Hoe kunnen we anders verwachten dat vrouwen en mannen in het dagelijkse leven gelijk worden behandeld, als dat op sanitair niveau al niet eens geldt? Een feministisch statement tegen het gebrek aan openbare toiletten!

Finals 2017

Verlegging van aandacht

Verlegging van aandacht

Jaël Noordhof

In ons leven zijn we constant aan het schakelen tussen al onze bezigheden. We doen nauwelijks een ding tegelijk en geven hier geen volledige aandacht aan. Dit zorgt voor onrust in ons hoofd, maar ook voor minder voldoening in ons werk en relaties. Aandachtig zijn is iets wat mij persoonlijk bezig houdt. In mijn jeugd werd alles met volle aandacht gedaan, van huisgemaakte wortelsoep tot het zingen van zelfgeschreven liedjes. Ik ben van mening dat we door meer aandacht te geven in ons leven meer voldoening ervaren. Daarnaast vraag ik mij af wat architectuur hierin zou kunnen betekenen. Een manier om een meer geaard persoon te zijn is door aandacht te geven aan je lichaam.  Ik heb onderzocht hoe ruimte hier een rol in kan spelen. Dit interesseert mij zo dat ik mijzelf de vraag heb gesteld: Hoe kan de aandacht in ons lichaam verplaatst worden door de ruimte om ons heen?

Filmtechnieken als handleiding voor de architect

Filmtechnieken als handleiding voor de architect

Mariska de Leeuw

Als we kijken naar een film hebben we niet het idee te kijken naar bewegend beeld, maar bevinden wij ons even in een virtuele wereld. Architectuur vormt juist afstand door het contrast tussen de onbeweeglijkheid van architectuur tegenover ons beweeglijke leven. Daarom kunnen architecten veel leren van film.   Montagetechnieken sturen de manier waarop jij de film ervaart. Hiermee ontstaat een overgangsruimte tussen filmshots, die net zo essentieel is voor de film als voor de architectuur. De betekenis voor film en architectuur wordt op verschillende manieren vanuit de negentien montagetechnieken doorgevoerd in het boek. Waarbij zelfs het omslaan van de pagina’s de betekenis van een specifieke montagetechniek kenbaar maakt.   Van hieruit zijn nieuwe ontwerpen gecreëerd op drie schaalniveaus: stad, interieur en meubel. De architect kan elementen uit de film halen en als middel gebruiken om mee te ontwerpen. Op deze manier sluit architectuur beter aan op de steeds virtueler wordende wereld.

Het modulaire huis

Het modulaire huis

Bas Bastiaansen

Naar mijn mening is het menselijke leven te georganiseerd, waardoor we blijven snakken naar een mate van vrijheid.

De vastgeroeste woningbouw, waar nog steeds gebouwd wordt vanuit vastgelegde regelgeving, zie ik als een groot probleem. Hier is een mogelijkheid tot verandering. Namelijk het bouwen in kleinere, massaal geproduceerde en flexibele woningen, in te richten met modules. De mogelijkheid tot flexibiliteit biedt de verlangde vrijheid.

Flexibiliteit bestaat uit een vast gegeven, waarbinnen men oneindig kan variëren. Mijn ontwerp biedt mensen de vrijheid om hun eigen woning samen te stellen. Doordat de hedendaagse mens vaker buiten de deur verblijft, en er meer verschillende gezinssamenstellingen bestaan, is de flexibele woning een krachtige en aanpasbare oplossing. De woning is gebaseerd op een vast negen-grid, waarbinnen woonmodules geplaatst kunnen worden, zodat een verscheidenheid aan samenstellingen ontstaat.

Jacqueline Bardelmeijer

Designerbaby’s, robots en kunstmatige intelligentie, begrippen die zich soms voordoen als fictie, maar niets is minder waar. De tijd waarin de nieuwe technologieën zich binnen onze maatschappij zullen voegen is nabij. Een gevolg is dat onze omgeving hoe wij hem nu kennen zal gaan veranderen en ook constant in verandering zal blijven. Hierdoor zullen de dingen niet meer ‘zijn’, maar constant iets nieuws ‘worden’. Technologie fascineert mij als persoon maar ook als ontwerper, want als plekken vloeibaar aanvoelen, op welke manier kunnen wij dan nog zekerheid hebben in onze omgeving? Mijn eindwerk bestaat uit fragmenten van een woning waarin spiegels een vloeibare ruimte simuleren. De perceptie van de ruimte is niet te omschrijven en de grenzen zijn niet aan te duiden. Het enige waar wij nog zekerheid uit kunnen halen is de reflectie van het eigen fysiek, de huid.

Amanda de Jong

Tijdens mijn werk in de zorg kwam ik veel in contact met verschillende culturen, wat mij nog meer liet beseffen dat het zonde is dat er nog steeds een kloof aanwezig is tussen verschillende culturen in Nederland. Deze kloof heb ik in kaart gebracht in mijn eigen woonplaats in Alkmaar. Twee wijken die veel van elkaar verschillen staan hier tegenover elkaar. Ze worden geschakeld door het winkelcentrum, maar er is verder geen initiatief om de voelbare kloof te vervagen.

Ik wil hier invloed op uitoefenen middels een cultureel centrum waar sturende zichtlijnen en looproutes ervoor zorgen dat de bewoners van de verschillende wijken niet meer in een lijn langs elkaar zullen bewegen. Er wordt continu een stroom van nieuwsgierigheid gewekt en men zal elkaar steeds vaker tegenkomen. Een begin van groeiende tolerantie naar elkaar toe ontstaat door anderen niet meer te zien en te beoordelen als groep maar als individu.

Sky and Sand

Sky and Sand

Jesse Bosscher

Stedelijke restruimte is een veranderlijk maar blijvend fenomeen en zou als een beschaafde wildernis kunnen worden beschouwd. Stedelijke restruimte manifesteert zich doorgaans als een archipel binnen het stedelijk weefsel. Mijn ontwerp is erop gericht om de zichtbaarheid van deze plekken te vergroten, dit vanuit de veronderstelling dat dergelijke plekken ademruimte verschaffen ten opzichte van de efficiënte stad.Tegelijkertijd is mijn ontwerp niet zozeer een statement, maar eerder een reactie. Mijn ontwerp zal komen te staan op de grens van de stad en die van de restruimte. Dit omdat wanneer het ontwerp in de restruimte is geplaatst, de restruimte geen restruimte meer is, maar een ‘regulier’ onderdeel van de stad is geworden. Door het op de grens te plaatsen blijft de restruimte gehandhaafd, en is er tegelijkertijd een bepaald soort spanningsveld. Ook is het ontwerp erop gericht om de 'argeloze' voorbijganger te wijzen op de bijzondere kwaliteiten van een dergelijke plek.

Seating in motion

Seating in motion

Derrin van de Wetering

Iedereen leeft in een omgeving gevuld met gebruiksvoorwerpen, vormgegeven door een ander. Door deze voorwerpen te hanteren treden we in de voetsporen van de ontwerper, omdat hij heeft bepaald op welke manier we van onze bezittingen gebruik moeten maken. We volgen zodoende een uitgestippeld pad, zonder erbij stil te staan hoe we het pad zouden bewandelen als wij dit zelf zouden bedenken.

Om het belang van eigenheid in gebruik te benadrukken, pleit ik voor een algemene vormentaal, waarin definitief gebruik niet bestaat. Een taal die ons stimuleert om individualiteit en personaliteit te ontdekken in de omgang met een object. ‘Seating in motion’ is een ontwerp waaraan deze visie ten grondslag ligt. Door non-descripte vormgeving stuurt het niemand in een vooraf bepaalde richting. Omdat de gedaante van het object in beweging is, blijft het de bezoeker uitdagen om bij elke ontmoeting opnieuw zijn plaats te vinden.

Een nieuw kantoorconcept dat de kans op een burn-out verkleint

Een nieuw kantoorconcept dat de kans op een burn-out verkleint

Jolanda Oudshoorn

Als mens zijn wij kwetsbaar in de prestatiesamenleving waarin wij leven. Ik vind het als ontwerper belangrijk om rekening te houden met de persoonlijke beleving van het individu. Met dit kantoorconcept zorg ik ervoor dat de kans op een burn-out kleiner wordt. Het werk is immers steeds vaker hoofdzaak en je bent eigenlijk nooit klaar. Uit onderzoek is gebleken dat een eigen plek waar men wel privacy maar geen afleiding ervaart, essentieel is om de kans op een burn-out te verkleinen. Ook is het van belang om een langere route te creëren, waardoor men automatisch meer beweegt. Er zijn verscheidene tussenruimtes ontwikkeld om van de ene naar de andere ruimte te lopen. Het belang van zo’n tussenruimte is namelijk de tijd die je hebt om je op een gesprek voor te bereiden, maar ook om het af te sluiten. Je kunt op die manier je werk achter je laten voordat je naar huis gaat.

'Dialoogbank' - Individu binnen het collectief

Anne Spoor

De tegenstelling tussen ‘individu’ en ‘collectief’ is iets wat mij al jaren inspireert als onderzoeker en ontwerper. Ik streef er altijd naar iets te ontwerpen wat individuen een plek biedt binnen een groter geheel. Dit bereik ik in sommige gevallen door bijvoorbeeld een duidelijk (voelbare en zichtbare) grens tussen ‘individu’ en ‘collectief’ te creëren, of door jusit een (onmerkbare) overgang vorm te geven.   Tijdens mijn studie ben ik mij steeds meer gaan interesseren in het (willen) oplossen van maatschappelijke probleemsituaties door middel van ruimtelijke ontwerpen. Vanuit theoretisch en praktisch onderzoek creëer ik ontwerpen die de gebruikers handelingen aanreiken die hen bewust kunnen maken van hun eigen individualiteit/collectiviteit en hen sturen in hun gedrag en/of denkwijze.

Voor mijn afstudeerproject richt ik mij op pestgedrag onder middelbare scholieren. Ik heb een meubel ontworpen gebaseerd op groepsgedrag onder pubers. Door in te spelen op tussenruimtes en ooghoogtes ontstaan er plekken voor buitenstaanders in de groep.

De Versfabriek

De Versfabriek

Debbie Lambrechts

Verse producten zijn de toekomst! Tegenwoordig staan we met het bereiden van ons eten vrij ver af van de verse producten van het land. Onze keuken draait meer en meer om snelheid en het direct koken van ons voedsel. Wat als we weer meer stil staan bij ons voedsel en waar het vandaan komt? Los van technologie en dichtbij het land. Verse voeding draait meer om het bewaren, bewerken en bewaren van je producten. Om dit te bereiken heb ik een nieuwe keuken ontworpen. Op een duurzame en overzichtelijke manier worden de producten net als op het land bewaard. Je ziet producten groeien, je kunt de producten bewerken voor gebruik en terugplaatsen om door te groeien. Afgesneden groentes krijgen zo nog een kans om door te groeien en opnieuw gegeten te worden. Verse producten als middelpunt in onze keuken en onze maaltijd.

Eigenheid in nabijheid

Eigenheid in nabijheid

Joyce Zwierink

Een huis wordt pas een thuis door de aanwezigheid van de bewoner. Helaas wordt sociale woningbouw, nog altijd gedomineerd door ‘harde’ gegevens als aantallen, vierkante meters en functie. De bewoners zijn hierbinnen niets meer dan een getal. Hierdoor ontstaat er een breuk tussen de eigenheid van het individu en zijn woning.

Mijn onderzoek is gericht op het vervagen van de afstand tussen de bewoner en zijn omgeving. Door als ontwerper te participeren met bewoners ontstaat er betrokkenheid, wederzijds begrip en sociale cohesie, omdat je met elkaar in contact komt, elkaar aanhoort en daardoor elkaar leert begrijpen. Dit onderzoek heb ik gebruikt om tot een nieuwe aanpak te komen voor sociale woningbouw. Deze geeft in tegenstelling tot de vaste en statische opbouw van sociale woningbouw nu, de mogelijkheid om als bewoner haar omgeving in bezit te nemen en aan te passen aan haar behoeften.

Cyclisch wonen, leven met de seizoenen

Cyclisch wonen, leven met de seizoenen

Rianne Noorlander

Een veranderlijk leven, wisselende seizoenen en wij als mens die daarin leven. Vroeger leefde we veel meer met de natuur mee, met de energie daarvan. Uit onderzoek blijkt dat het goed is voor de mens om dit terug te pakken en weer meer te leven volgens de cycli van de seizoenen. Maar hoe kunnen we de seizoenen ervaren binnen de beperkingen van een appartement? Daarvoor moet de volledige plattegrond van het appartement te wijzigen zijn. Immers in de winter wil je bijvoorbeeld meer dat knusse, compacte en warme interieur terwijl je in de zomer meer geniet van openheid, ruimte en contact met buiten. Ik heb een woning ontworpen waarbij dit kan, die je mee kunt laten bewegen en waarmee je weer meer met de seizoenen meeleeft. In de zomer veel contact met buiten en in de winter terugtrekken in een warme kern.

‘Zij en haar borst’ - Van verhaal naar product

‘Zij en haar borst’ - Van verhaal naar product

Janien Pelgrum

Ontwerpen puur voor de esthetiek is niet aan mij besteed. Ik wil iets kunnen betekenen. Dit in combinatie met mijn fascinatie voor ‘het vrouw zijn’, heeft ertoe geleid dat ik ben gaan ontwerpen voor vrouwen die geconfronteerd worden met borstkanker. Hoe kan ik als ontwerper van toegevoegde waarde zijn in dit proces?

Ontmoetingen met een groep getroffen vrouwen hebben mij doen inleven in de belevingswereld van deze vrouwen. Ik ben op zoek gegaan naar gemeenschappelijke ervaringen aan de hand van inspirerende brainstormsessies. Het resultaat: diverse ideeën, die ik als ontwerper heb vertaald naar concrete producten en inspirerende concepten. Hieruit is een serie ontstaan, variërend van protheselingerie voor de jonge vrouw tot een ritueel die helpt bij het verwerkingsproces.

Finals 2016

De Woonmodule

De Woonmodule

Femke de Vente

De vaatwasser piept en de wasmachine stuurt een bericht zodra de was klaar is. We leven in een tijd met meer technologie. Deze technologie krijgt meer belang en verlicht onze dagelijkse taken. Wat niet moet gebeuren is dat de technologie opdrachten gaat geven aan mensen en daardoor centraal komt te staan in een ontwerp. Ik spreek mijn angst hierover uit. Daarom ben ik op zoek gegaan naar de kern van het wonen. Een verkenning naar dat wat wij als mens nodig hebben voor slapen, baden, werken en koken. Is het mogelijk om als mens deze dagelijkse handelingen te verrichten op een manier waarmee wij ook meer uit onszelf halen? Mijn ontwerp bestaat uit een serie meubels die het bestaande meubilair kunnen vervangen, maar die ook in staat zijn om een leegstaand pand te laten functioneren als woning. In dit ontwerp staat de mens centraal: de mens en zijn handelingen.

Ondersteunend basisschool meubilair

Ondersteunend basisschool meubilair

Roy Groothuis

Het huidige basisschool meubilair biedt naast een plek maar weinig extra’s tijdens de les. Ik wil het meubilair meer actief betrekken bij de lessen en in het gebruik door de kinderen. Het is belangrijk dat de meubelen ondanks de nieuwe taak niet hun bruikbaarheid verliezen. Ze moeten de taak als schoolmeubilair nog steeds goed kunnen vervullen en de kinderen een plek geven om te zitten, ruimte bieden om op te bergen en een functionele werkplek zijn. Waar zit de pedagogische meerwaarde dan in zul je je afvragen? Door de meubelen in te laten spelen op de behoeftes van de kinderen, zoals bijvoorbeeld meer bewegingsvrijheid, hulp bieden bij contact en samenwerking tijdens de les en het kennis laten maken met een nieuwe omgeving wordt de taak van het meubilair breder dan dat hij nu is. Zo kan het ondersteuning bieden tijdens de les aan zowel de leerlingen als de leerkracht zodat de kinderen er zelfstandig of in groepsverband gebruik van kunnen maken.

De klas-poché, binnen de muur

De klas-poché, binnen de muur

Ilja van Vliet

Stel je voor: je zit op de basisschool en je moet altijd broodjes eten aan de tafel waaraan je ook les hebt. Je moet wachten tot het jouw beurt is om buiten te spelen. Het lokaal is saai en dient alleen om les te geven. Thuis lunchen kan niet meer. Een klaslokaal biedt tegenwoordig niet langer één lesmoment, het zijn er meer. Met de wand tussen het lokaal en de gang, kan de wisseling van deze momenten een betere invulling krijgen. De wand is een verlengstuk van het klaslokaal en vormt de verbinding tussen het lokaal en de gang. De wand biedt bovendien mogelijkheden om ruimte te creëren. Het draagt bij aan meerdere doelen, zoals het lekker wegkruipen voor meer concentratie, het in groepsverband werken of het als opbergplaats benutten. Het lokaal vormt met deze klas-poché een goede basis voor de hele schooldag, met een prettige werksfeer en ruimte voor ontspanning. Twee uitersten in één ruimte.

Micro-Studio

Micro-Studio

Falco Fröling

De Micro-Studio die ik heb ontworpen, is een zelfstandig object, dat gebruikt kan worden bij het onderzoeken op locatie. Dit is ontstaan in het verlengde van mijn scriptie over de Genius Loci, de geest van de plek, die staat voor mij voor het karakter van de plek. Een unieke samenstelling van zichtlijnen, materialen, kleuren, en al dat wat die plek bijzonder maakt. Alle karaktereigenschappen die je op de plek vast legt en verzamelt, vormen een basis, van waaruit een ontwerp voor een gebouw in een omgeving of een interieur kan ontstaan. Ik denk dat dit een belangrijke waarde heeft voor de bewoner, wat doorgaans in de praktijk onder de tafel verdwijnt. De Micro-Studio maakt het mogelijk, het verblijf op de plek te verlengen, die plek kun je dan beter onderzoeken en meer mogelijke karaktereigenschappen ontdekken. Dit onderzoek levert de ontwerper op dat de identiteit van de plek meer zichtbaar wordt en gebruikt wordt in het ontwerp. Waardoor herkenning ontstaat.

Neighbourhub

Neighbourhub

Eline van Lohuizen

Lopend door de wijk spreek ik mensen. Mensen die struiken snoeien, die fietsen, mensen die de hond uitlaten, een brief posten. Ik zie ze, maar ze lijken elkaar niet te zien. In deze wijk staat een leeg schoolgebouw. Toen het schoolgebouw nog in gebruik was, zagen deze mensen elkaar daar, kinderen speelden en ouders kletsten. Het was een ontmoetingsplaats voor de mensen uit de buurt. Nu is die plek leeg. De verlaten schoolgebouwen worden afgebroken en vervangen door woningbouw. Ik vind dat de plaats waar mensen elkaar zien en spreken voor iedereen beschikbaar moet blijven. Ik ontwerp een paviljoen waar mensen uit de buurt elkaar kunnen tegenkomen, waar ze kunnen kletsen, zitten, spelen, eten en elkaar helpen. Een plek die niet voorschrijft hoe ze dat moeten doen, maar die de vrijheid geeft om dat zelf te bepalen. Een plek waar het Ik samenkomt met het Jij. Lopend door de wijk zie ik straks mensen die ook elkaar zien.

Kleiner wonen

Kleiner wonen

Ashley Hoekerd

Hoeveel ruimte heeft een mens minimaal nodig om te kunnen wonen? Onze woningen zijn steeds groter geworden, daarentegen neemt het gemiddeld aantal bewoners af. Dit resulteert in overbodige ruimte: de kamer waar nooit iemand komt, de stoel waar nooit iemand op zit, de lamp die nooit aanstaat of de kast met spullen waarvan we het bestaan niet eens meer weten.

De toenemende groep eenpersoonshuishoudens zou kunnen leven met minder spullen en minder ruimte. In een kleine woning ontstaat bovendien een directe lichamelijke ervaring doordat de mens dichtbij de ruimte staat. De werking van licht, schaduw, materiaal en textuur dragen hier aan bij.

Kleiner wonen wordt mogelijk door het verplaatsen van functies en objecten naar de collectieve ruimte. Spullen als een wasmachine, grasmaaier, ladder, tuinslang of boormachine worden gedeeld met meerdere bewoners. Daarnaast is er een grotere ruimte aanwezig voor bijvoorbeeld het vieren van een verjaardag. Dit versterkt de sociale interactie tussen de bewoners.

Grenzen en gevels

Grenzen en gevels

Anne Verheugd

Toen ik een jaar of acht was bouwde ik graag hutten in de opening van een openstaande garagedeur. Lagen textiel en bergen wasknijpers vormden een fort in het te verdedigen grensgebied; de plek tussen mijn thuis en de buitenwereld. Via een geheime ingang bereikte ik een ladder – de uitkijktoren, vanwaar ik geroutineerd de wacht hield. Tot mijn grote vreugde ontdekte ik dat mijn tachtigjarige schoonvader er hetzelfde eigenaardige gedrag op nahield. Zijn focus ligt op het pleintje voor zijn woning en de mensen die het kruisen (de wulpse Française is favoriet) maar gelijktijdig is hij bezig met zijn eigen aanzicht. Zo is de rozentuin in perfecte conditie en prijkt er een godsdienstig boodschap op het raam, in de vorm van een sticker. In mijn scriptie en in mijn kast- en gevelontwerp ben ik op zoek naar die scheidslijn tussen het onbekende en het vertrouwelijke. Het gaat over controle en zicht maar ook over indirecte blootstelling en onverwachte communicatie; spieden en begluren, tonen en verbergen. ‘Wat is een grens?’ is daarin voor mij een actuele en brede vraag en die wij als ontwerpers zorgvuldig moeten behandelen.

Levendige straten

Levendige straten

Aninka Sempel

Aan inrichting van straten bestaat een grote variatie in Nederland. Van een volksbuurt in Arnhem tot aan wijken met villa's in 't Gooi. De Kapelstraat in Arnhem (wijk Klarendal) is een goed voorbeeld van de kille sfeer van een stedelijke omgeving. Bijna elk materiaal in de straat is hard en reageert niet of nauwelijks op zijn omgeving. Het is een straat van het minimale. Mensen leven minder prettig wanneer de woon- en leefomgeving niet aan de behoeften van de bewoners voldoet. Wanneer de geestelijke gezondheid van de stadsbewoners wordt vergeleken met die van mensen die wonen in een natuurlijke omgeving is er een verschil. Het verschil is dat stadsbewoners gemiddeld geestelijk ongezonder zijn. Hoe komt dat, vraag ik mij af. Schijnbaar is hetgeen wat om ons heen gebouwd wordt niet bevorderlijk voor onze gezondheid. Hoe kan de ruimtelijke vormgeving zorgen voor een beter welzijn van de stadsbewoner?

Boekspot 2.0, een huiselijke plaats

Boekspot 2.0, een huiselijke plaats

Cathelijn Donraadt

Het thema huiselijkheid staat centraal in mijn afstuderen. Dit is belangrijk omdat we leven in een wereld waar grootschaligheid de standaard is. Tegelijk streven we naar leven op kleine schaal, om onze leefomgeving persoonlijk te maken. Door huiselijkheid creëer je een omgeving waar mensen een persoonlijke band mee kunnen opbouwen.

Met huiselijkheid bedoel ik het herkennen van patronen van thuis in een andere omgeving. Deze patronen gaan over licht, zicht, geluid en ordening van functies. Daarnaast is het kunnen maken van keuzes belangrijk.

In de Boekspot 2.0 deel je jouw boeken met anderen. Door het delen van boeken en recensies komen mensen samen. Zo ontstaat een plaats waar men elkaar op een andere manier leert kennen. Met huiselijkheid is de Boekspot een persoonlijke en interactieve plaats geworden. Het gaat niet meer over ik en het boek, maar over ik en wat ik achterlaat voor een ander.

Ruimte voor Stilte

Ruimte voor Stilte

Imke van Halen

Wanneer je altijd maar opgaat in de drukte en het leven aan je voorbij laat razen, is er weinig tijd voor jezelf. Het is goed om een moment van rust te pakken, nu we leven in een cultuur van hard werken en het ‘onderste uit de kan willen halen’. Iedereen heeft de ruimte nodig om tot zichzelf te komen. Dit is in mijn ogen een van de belangrijkste dingen in het leven; een fundamentele behoefte. Ik heb een ʻruimte voor stilteʼ ontworpen die in openbare ruimtes geplaatst kan worden, om even weg te zijn van alles. Want, zodra je in een omgeving bent, maak je daar deel van uit en doet dit iets met je, of je dit nou leuk vindt of niet. Daar wil ik mensen een ontsnapping voor bieden: een mogelijkheid om je even terug te trekken en na te gaan waar jij voor staat. Wanneer je daarna weer in de openbare omgeving terugkomt, ben je je meer bewust van wat of wie je bent.

Reconnect

Reconnect

Dieuwertje Vogt

De grens tussen het onbekende van buiten en de veiligheid van binnen wordt vaak gedachteloos gepasseerd. Eigenlijk staan we hier nooit bij stil, maar het is een harde grens en tegelijkertijd een plek waar de potentie van verbinding in verborgen ligt. Dit gaat over de voordeur. Als ontwerper wil ik inspelen op zijn sluimerende mogelijkheden.

De stap naar contact heb ik verkleind en verwerkt in een nieuw ontwerp voor de voordeur. De elementen handeling, plek en comfort komen hier samen. Ze zijn het gevolg van eigen keuzen en bieden ruimte voor contact. Een contact dat fijn en veilig aanvoelt.

Een grens die een plek wordt en aanmoedigt tot een ontmoeting. De voordeur sluit niet alleen af, maar laat de buitenwereld ook (gecontroleerd) binnen. Het wordt een veilige plek waar mensen elkaar ontmoeten.

Zorg vanuit sociale relatie

Esther Kroes

Stel je nu eens voor, je vader bereikt de respectievelijke leeftijd van 80 jaar en heeft steeds meer hulp van anderen nodig. Tegenwoordig is er geen overheidsgeld gereserveerd om hem op te nemen in een verpleeg- of verzorgingstehuis. En nu? Zou jij wachten totdat hij valt, of zou je hem bij jou thuis opnemen door een tijdelijke mantelzorgwoning in je achtertuin te plaatsen?

Momenteel kun je een universele zorgwoning in je achtertuin plaatsen, dat lijkt op een bouwkeet. Deze woning is niet ontworpen voor de zorgverlener en patiënt.

Dit heeft mij geïnspireerd om een woonmodule te ontwerpen voor ouderen waarbij alles in het teken staat van woongemak en een esthetisch aanzicht. De module bestaat uit een slaap-, woon- & sanitair gedeelte. Deze kunnen op verschillende manieren naar wens gecombineerd worden.

De woonmodule is ingericht volgens mijn eigen filosofie, namelijk dat beperkte bewegingsvrijheid leidt tot langer zelfstandig wonen. Dit wordt bereikt door de bewoner een bewegingsruimte te geven van slechts één meter waarbij houvast gevonden kan worden in het interieur. Zo worden de zorgbehoevende en de zorgende beiden ontzorgd.

Bewust werken, de spelregels van

Bewust werken, de spelregels van

Maaike Besselink

Spel.re.gel (de; m; meervoud: spelregels) Regel van een spel

Be.wust.zijn (het; o) Het beseffen en kenen van het bestaan van zichzelf

Door onderzoek te doen naar de ervaring van de kloktijd en deze om te zetten naar een positieve ervaring wil ik als interieurontwerper weer grip krijgen op de stijgende cijfers van psychische aandoeningen onder werknemers. Daarbij is het van belang op tijd te beginnen met volle aandacht en op tijd weer te stoppen. Een theorie die wordt beschreven in het boek van Wil Derkse: Een levensregel voor beginners. Vooral het beginnen van een taak en het tijdig stoppen van deze taak, zal ervoor zorgen dat we elke taak zorgvuldig en vol met aandacht kunnen voldoen en de psychische druk zal dalen.

Ik zie dat als een soort spel van werk en ontspanning, die elkaar, afzonderlijk opeenvolgen. De één bestaande uit een lichamelijke handeling, de ander bestaande uit een geestelijke handeling. Het persoonlijke blad dat hierbij de hoofdrol speelt, zal tijdens het spel mee veranderen met de taak.

Finals 2015

Gewonnen Vorm

Gewonnen Vorm

Hanneke Andringa

Mijlen ver kan ik kijken over de uitgestrekte weilanden. Waar de koeien grazen op de grond, vliegen de grutto’s in de lucht, oude boerderijen verschijnen in het landschap en slingerweggetje nemen me mee van het ene kleine dorpje naar het andere. Maar af en toe duikt er ook iets anders op. Er staan houten of stalen constructies tegen huizen aan.

In noord oost Groningen hebben huizen en mensen last van aardbevingen. Al jaren wordt hier gas gewonnen en al jaren verandert dit gebied en niet in positieve zin. Huizen krijgen scheuren, er ontstaat verzakkingsgevaar en mogelijk zelfs instortingsgevaar. Dat dit een probleem is en een prettige gevoel in het dagelijks leven hindert lijkt mij duidelijk.

Ik kijk nog een keer naar de houten constructie tegen het exterieur, maar is dit eigenlijk niet heel bijzonder? Waar in Nederland zie je dit nou? De constructie krijgt zijn eigen verhaal en lijkt een plek gebonden vormgeving te zijn geworden. En wat als het meer zou kunnen zijn dan die constructie alleen? Zou het ook kunnen samenwerken met het huis en de mensen en weer een aangename leefomgeving kunnen worden?

En dat is waar ik mij mee bezig houd, van iets onprettigs iets prettigs maken.

hannekeandringa.wix.com/gewonnenvorm

Drie verhalen, een appartement

Drie verhalen, een appartement

Liz van den Berg

Meneer Van de Waal is 94 jaar. Hij heeft artrose. Rechts is bijna alle kracht verdwenen, de linkerhand laat hem wat minder in de steek. Hij steekt zelf nog zijn sigaretten op en drinkt zijn kop koffie. Mevrouw Jansen is een vitale vrouw van alweer 99 jaar oud. Ze is niet bang om dood te gaan, maar wel dat de verzorging moet helpen bij haar dagelijkse bezigheden. Meneer Broersen is recent op 82-jarige leeftijd overleden, toen hij Parkinson kreeg was hij 64. Deze ziekte hield voor hem in dat er een vertraging plaats vond tussen lichaam en geest.

In het verzorgingshuis zit iedereen in hetzelfde basis appartement, ongeacht leeftijd, ziekte of fitheid. Zorg wordt steeds meer gestandaardiseerd en hierdoor steeds onpersoonlijker. Deze drie verhalen leiden tot een persoonlijk ontwerp.

Drie verhalen komen samen in een grote installatie.

Het Nest

Het Nest

Arnold ten Katen

Rust pakken wordt steeds belangrijker in het vaak hectische leven van vandaag. Wat heeft men nodig om rust te vinden? De rust pak ik zelf graag in een natuurlijke omgeving, het liefst met een vuurtje er bij om in weg te dromen. Ik ben dan ook van mening dat we de rust kunnen vinden in de natuur, even weer terug naar de basis van ons bestaan.

Dit gevoel wil ik toegankelijk maken voor iedereen, ongeacht waar je woont. Mijn ontwerp biedt een rustplek buiten je eigen huis, niet in een tuin maar een natuurlijke omgeving aan je raamkozijn, het “Nest”. Het Nest geeft de mogelijkheid heerlijk te kunnen ontspannen door een uitstapje te maken uit je gewone dagelijkse thuis. Het maken van vuur en het bakken van brood behoren tot de mogelijkheden. Hierdoor kan je gemakkelijk je aandacht verleggen en ben je bezig met een van de basisbehoeften. Het bereiden van eten met open vuur in een natuurlijke omgeving doet je beseffen wat echt belangrijk is en brengt je dichter bij je zelf.

De organische vormgeving van het nest staat in groot contrast met binnen. Door het verschil in vorm waan je je onmiddellijk in een andere wereld en maakt het dan ook gemakkelijk je aandacht te richten op jezelf.De natuur komt ook terug in de manier van maken, ‘ambachtelijk handwerk’ waar het maken tijd kost en het proces boven het product staat!

Ella Termaat

Een kleine woning die overal zou kunnen staan. Een woning die in contact staat met zijn omgeving.

Met mijn afstudeerproject ben ik gaan onderzoeken hoe een kleine woning, waar die dan ook staat, met elke plek een relatie aan gaat. Het terrein dat ik als case gebruik voor de woningen is het voormalig Zwitsalterrein in Apeldoorn. Hier zie je goed dat de woningen ook voor de omgeving zelf een grote toevoeging zijn. Zo brengen woningen sociale veiligheid en levendigheid met zich mee.

Hoe de verschillende woningen in verhouding tot elkaar staan is belangrijk voor het contact tussen de woningen onderling. Door de woningen op een bijna willekeurige manier op elkaar te stapelen ontstaan er interessante tussenruimtes, en is de een zijn dak opeens de ander zijn tuin.

Door op het terrein te werken sta ik letterlijk met mijn voeten in het werkveld. Het is het zoeken naar een nieuwe manier van ontwerpen, niet vanuit mijn eigen tekentafel maar juist door krachten te bundelen.

Growing Study

Growing Study

Ina Wintels

In een voorgaand semester begon ik met mijn onderzoek of materialen in een bepaalde context associaties kunnen opwekken. Dit heb ik onderzocht naar aanleiding van een negatieve ervaring. De gebruikte materialen bleken inderdaad associaties op te wekken door in te gaan op een fysieke af- of aanwezigheid en een vervreemding in de ruimte. Met dit onderzoek als basis heb ik de voorwaarde gesteld nu een positief gevoel te creëren en dit uit te voeren op ware grote. Het uitgangspunt was hierbij de problematiek, dat wij tegenwoordig steeds meer leven om te werken, in plaats van het werken als natuurlijk proces te zien om te kunnen leven.

Naar mijn mening kan architectuur niet ontstaan zonder zijn omgeving. Bij het ontwerp voor een eenpersoons werkruimte in een achtertuin zie ik de verschillende seizoenen als omgeving. De ruimte is een soort intermediair om jou eigen tuin beter te ervaren. De filosoof Martin Heidegger verklaarde dit fenomeen als volgt: “..wij bouwen een brug om tot de ander kant te komen, maar pas als de brug er is zien wij de rivier.” Architectuur maakt de wereld dus zichtbaar.

De vorm van de ruimte is ontstaan vanuit mijn eigen verlangens tijdens het werken. Verlangens zoals: het zitten / terugtrekken, het staan / strekken en het bewegen in de zin van een stukje te kunnen lopen. De lichamelijkheid komt niet alleen in de vorm terug, maar ook in het gebruiken van de deur, luiken en tafels. Ze beperken of storen de beweging niet, maar laten ze juist natuurlijk zijn.

Ruimte tussen thuis en werk

Ruimte tussen thuis en werk

Charlotte Louter

Continu verandert onze kennis en beleving. Gefascineerd door dit kenvermogen spoor ik als ontwerper verschillende manieren van denken en ervaren aan. Thuiswerken is handig, echter overlappen de gemoedstoestanden van het thuisgevoel en de werkflow. Zo vertelde een thuiswerker:"'s Ochtens rol ik direct uit bed naar mijn laptop, ondanks de slapeloosheid van de werkstress. De enige wijze waarop ik afstand kan nemen van mijn werk is door het verlaten van mijn huis.” Om het thuisgevoel en de werkflow te beschermen, heb ik een tussenruimte ontworpen die afleiding bied. Namelijk door te klimmen wordt je aandacht verlegd naar je eigen lichaam. De tijd lijkt in twee delen geknipt te zijn en maakt je gedachten leeg. Bovenop de tussenruimte bevind zich een neutrale plek, waar je zowel thuis als werk vanuit een ander perspectief ziet. Hier word je uitgenodigd om een pauze te houden, de dag te reflecteren, te plannen of even helemaal niets te doen. Bewust in het hier en nu zijn.

Combineer, eet, speel, werk, klets. Tafel 2.0

Combineer, eet, speel, werk, klets. Tafel 2.0

Martine Geurtzen

Vanuit eigen ervaring binnen mijn werkzaamheden in de horeca heb ik diverse mensen tijdens het eten kunnen observeren. Zij hebben mij inzicht gegeven in het huidige tafelgedrag. Ik zou er voor willen zorgen dat de focus rond de tafel weer meer op elkaar ligt.

Interactie, een mooie wisselwerking van elementen en een stimulerende communicatie tussen mensen. De verschillende ontworpen elementen die je naar eigen behoefte kunt aanpassen maken de tafel speels en voor een grote doelgroep aantrekkelijk. Het diverse materiaalgebruik geven de tafel een eigen identiteit en karakter.

Zij is zoveel meer dan de letterlijke vertaling van een meubelstuk om spullen op te plaatsen. Hoewel men een tafel nog vaak ziet als een opslagplaats, zal zij nuttig bijdragen aan het drukke bestaan van de mens. Ze creëert dan ook onder andere ruimte voor samenspel binnen het gezinsleven terwijl het tevens de perfecte werkplek is. Hierdoor komt de tafel weer centraal te staan in de leefruimte.

De tafel 2.0 stimuleert om weer in contact met elkaar te komen.

Een plek in de maatschappij

Een plek in de maatschappij

Shekinah Wouter

Bij eerder onderzoek naar noodopvang voor asielzoekers heb ik de focus gelegd op hoe men in een massale ruimte toch privacy, stilte en een eigen plek kan hebben. Basis voor opvang is het bed. Als toevoeging hieraan biedt een multifunctionele kast de mogelijkheid tot afzondering en door de bedden en de loopruimte in te kaderen ontstaat er een plek die niet meer toegankelijk ‘lijkt’ voor iedereen.

Iedereen in Nederland verdiend naar mijn mening een goed onderkomen. Ook dak- en thuisloze jongeren. Een plek in de maatschappij, betreft een andere kijk op de herintegratie van dakloze jongeren binnen de Nederlandse maatschappij. Ik wil graag laten zien hoe ik als ruimtelijk vormgever iets toe kan voegen aan een bestaand traject en wat daar de meerwaarde van kan zijn. Door een braakliggend terrein midden in een woonwijk te gebruiken voor het plaatsen van zelfstandige woningen gecombineerd met een moestuin initiatief in de buurt worden jongeren en buurtbewoners bij elkaar en met elkaar in contact gebracht. De jongeren leren nu niet alleen met elkaar om te gaan maar zij integreren tegelijk in een buurt (plek) waar men kennis maakt met de buurtbewoners en zo vertrouwd kan raken met de maatschappij, omdat zij nu onderdeel zijn van die maatschappij. De woning bestaat uit een functionele kern en basisschil waar zowel binnen als buiten nog aan geklust kan worden door de jongeren. Hierdoor bouwen de jongeren iets op en is tevens een stuk eigen identiteit zichtbaar.

Vandaag de toekomst

Vandaag de toekomst

Alexandre de Vos

“Recht overeind op de top van de wereld dagen wij nog één maal de sterren uit!” (Filippo Tomasso Marinetti)

Zwevend over de straten en vliegend door het landschap voel ik me vrij. Muren houden mij tegen en gebouwen sluiten mij op. Opzoek naar vrijheid ontwerp ik de ultieme verplaatsing.

In het begin van de 20ste eeuw vulden de straten zich met machtige stalen wezens. We konden ons opeens verplaatsen met snelheden die we nooit hadden durven dromen. Nu, ruim honderd jaar later zijn deze magische beesten uitgestorven. Auto’s worden elektrisch, luxe en saai. Over enkele jaren hoeven we alleen nog maar een eindbestemming op te geven en meer niet. We raken de spanning van onze verplaatsing kwijt, sterker nog, we staan er niet eens meer bij stil.

Voor mijn afstudeeropdracht ontwerp ik het voertuig van de toekomst. Een voertuig waarmee we vliegen over de straten, op ruim 2,5 meter hoogte, om over iedereen heen te kijken. Sturen doen we door ons lichaam als een vogel naar links of naar rechts te kantelen. Gas geven en remmen gebeurd door het strekken of intrekken van de armen.

Een voertuig dat één wordt met de bestuurder. Een voertuig gericht op de ervaring van de verplaatsing, de verplaatsing van toekomst!

De ruimte waar gedanst wordt

De ruimte waar gedanst wordt

Chris Mulder

“The community inside the space thats helps you, to bring you back in that moment: when you, the dj and everybody involved. It’s you, and them against the world and we survive together.” - Maestro, documentary

In het afstudeer-project van Chris Mulder, combineert hij het vakgebied interieur-architectuur met zijn hobby: het organiseren van het dansevenement Zwoell. In het ontwerp spelen drie thema’s een belangrijke rol; Compositie, Context en Energy of spaces. In deze onderwerpen wordt de link gelegd met beeldende kunst en religie. Zo ontstaan de elementen die samen de ruimte waar gedanst wordt vormen, uit compositie-onderzoeken en wordt de plattegrond van een kerk als inspiratiebron gebruikt om het ontwerp in een context te plaatsen. “Ik zie dansevenementen als nieuwe kerkdiensten, een plek waar mensen samenkomen met een samen gedragen passie. De ruimte waar gedanst wordt, is toepasbaar op poppodia en festivals. De bezoeker wordt onderdeel van de ruimte doordat de elementen rondom de dansvloer zijn geplaatst, ipv dat beeld elementen toegevoegd worden aan een podium. In het thema Energy of Spaces, maakt Chris gebruik van licht en kleur om de ruimte te vullen met energie. A persons aura is not static: it changes according to surrouding. Colour is energy.

Het Leesdoek

Het Leesdoek

Berdien Westerink

Berdien Westerink is al van jongs af aan gefascineerd door taal. “Communicatie maakt ons mensen tot wat we zijn. Daarbij is taal voor ons een belangrijk systeem waarmee we elkaar kunnen begrijpen en betekenis kunnen aanduiden.” Interieurarchitectuur is volgens haar een hulpmiddel om communicatie te stimuleren, te verbeteren en zichtbaar te maken. Ze ziet het als haar taak om dit in haar ontwerpen toe te passen. Communicatie ligt immers aan de grondslag van ons menselijk bestaan. Met haar afstudeerproject kaart ze de leesachterstand bij kinderen in Nederland aan.

Beste vaders en moeders van Nederland,

Uit recente onderzoeken is gebleken dat een grote groep kinderen in Nederland het risico loopt om op latere leeftijd laaggeletterd te zijn. Dat is zorgwekkend!

Daarom is er het Leesdoek die jullie, als ouders, wil aanmoedigen om aan de slag te gaan met het (voor)lezen. Jullie spelen een belangrijke rol in de leesontwikkeling van jullie kind. Het voorlezen heeft namelijk een grote en positieve invloed op de ontwikkeling bij kinderen. Daarbij versterkt voorlezen de band tussen ouders en kind.

Het Leesdoek is een pakket vol met elementen, die meegroeit met de leesontwikkeling van jullie kind. Het dient als herkenningspunt in huis en geeft jullie handreikingen om het boek als een waardevol bezit onder de aandacht te brengen bij jullie kind. Door het Leesdoek raakt jullie kind vertrouwd met het (voor)lezen en neemt dit geleidelijk aan zijn plek in binnen het wonen.

Welkom in de wereld van de boeken!

Finals 2023

Finals 2023